مراجع مشهد و شهرت طلبی

واعظی از اهل مشهد به نام نوغانی آمد که ما هر وقت از یکی از مراجع مشهد یعنی آیت الله میلانی در منبر تعریف و تمجید می‌کنیم و او را نام می‌بریم صد تومان می‌دهد، و حتی اگر پنج مرتبه نام بریم پانصد تومان می‌دهد!! (البته آن وقت صد تومان پول زیادی بود)، شما هم اگر پول بدهید، نام شما را هم بالای منبرها می‌بریم که مردم و زوار شما را بشناسند، در جوابشان عرض کردم اولا پول ندارم و ثانیا اگر پول هم داشته باشم برای این کارها صرف نخواهم کرد. چند روزی گذشت خدام حرم آمدند و گفتند ما با آیت الله میلانی قرار گذاشته ایم که هر کدام از زوار را برای حساب وجوهات و پرداخت وجوه شرعی نزد ایشان ببریم، هر مقدار که وصول کنند سهمی‌از آن را به خود ما که واسطه و معرف شده ایم می‌پردازد، شما هم اگر در وصول وجوهات شرعیه سهم ما را بدهید حاضریم زوار را نزد شما بیاوریم، گفتم من این کاره نیستم. روز دیگر سرهنگی موسوم به صالحی که متصدی امور حرم و صحن بود، به نزد من آمد و گفت در مشهد هر کس در صحن و یا در حرم امامت می‌کند باید با اذن دربار باشد، گفتم خدا فرموده "أَقِيمُوا الصَّلاة" نماز را بپا دارید، و ما به اذن خدا و امر او و برای انجام وظیفه نماز می‌خوانیم و هرگز احتیاجی به اذن دیگران نداریم.