۲- کتاب «تفسیر قمی»:
این کتاب تألیف علی بن ابراهیم بن هاشم القمی می‌باشد که در سال ۳۰۷ هـ. فوت کرده است.
وی از بزرگ‌ترین و مشهورترین روات نزد علمای شیعه بشمار می‌رود. کلینی مؤلف کتاب کافی روایات بسیاری از او نقل کرده است.
بایستی به این نکته نیز اشاره کرد که قمی از نخستین کسانی بوده که اعتقاد به محرف بودن قرآن مجید را بین شیعیان رواج داده است. اکنون بیایید ببینیم شیعه در مورد قمی و کتاب تفسیر او چه می‌گوید:
این کتاب پایه و اساسی برای سایر کتاب‌های تفسیر بشمار می‌رود.
روایات قمی در این کتاب از دو صادق -علیهما السلام- نقل شده‌اند.
به همین سبب آقا بزرگ طهرانی در کتاب الذریعه می‌گوید:
۱- «این تفسیر در حقیقت تفسیر دو امام صادق -علیهما السلام- است.
۲- قمی در زمان امام حسن عسکری (علیه السلام) می‌زیسته است.
۳- پدر قمی که روایات را برای فرزند خویش نقل کرده، از یاران امام رضا ÷بوده است.
۴- نکات عظیمی در مورد فضائل اهل بیت در این کتاب نهفته است. نکاتی که دشمنان اهل بیت [۱۵۱]آن‌ها را از قرآن حذف کرده‌اند.
۵- در این کتاب آیات بسیاری که بدون ارشادات و تعالیم اهل بیت نمی‌توان آن‌ها را تفسیر کرد، تفسیر شده‌اند» [۱۵۲].
پس از آشنا شدن با مقام و منزلت این کتاب و مؤلف آن در مذهب تشیع، اکنون چند مثال از آن ذکر می‌کنیم تا ببینیم چگونه در این کتاب که بزرگان شیعه آن را پایه و اساس تمام کتاب‌های تفسیر مذهب خود می‌دانند، معبود بر حق را در جامه عمل پوشاندن به وعده خود ضعیف و ناتوان دانسته شده است.
توجه: ما آنچه که قمی مدعی تحریف و یا حذف آن‌ها است را بین دو پرانتز قرار داده‌ایم.
۱- قمی در تفسیر خویش روایتی را به ابو جعفر محمد بن علی الباقر نسبت داده که در آن ادعا شده آیه ۶۴ و ۶۵ سوره النساء بدین صورت نازل شده‌اند:
«ولو أنهم إذ ظلموا أنفسهم جاءوك (يا علي) فاستغفروالله واستغفر لهم الرسول لو جدوا الله تواباً رحيماً * فلا وربك لا يومنون حتى يحكموك (يا علي) فيما شجر بينهم» [۱۵۳].
«(ای علی) آن‌ها اگر هنگامیکه – با نپذیرفتن حکم تو – به خود ظلم کردند نزد تو می‌آمدند و از خداوند طلب آمرزش می‌کردند و پیامبر نیز برای آن‌ها طلب آمرزش می‌کرد، خداوند را قبول کننده توبه و مهربان می‌یافتند. به رب تو سوگند (ای علی) آن‌ها تا آنزمانی که تو را در خصومات خود حکم نگردانند ایمان نخواهند آورد».
براستی اگر قمی بهره ای از علم و ایمان برده بود حتماً می‌دانست آنکس که پیامبر اسلام است و در آیات الهی مورد خطاب قرار می‌گیرد، محمد بن عبدالله جاست نه علی بن علی طالب س.
۲- قمی آیه ۹۳ سوره انعام را به این صورت میخواند:
«ولو ترى إذ الظالمون (آل محمد حقهم) في غمرات الموت» [۱۵۴].
«و اگر ظالمین و غاصبین (حق آل محمد) را در سکرات و شدائد مرگ ببینی...».
۳- قمی همچنین معتقد است آیه ۲۲۷ سوره الشعراء بدین صورت نازل شده است:
«وسيعلم الذين ظلموا (آل محمد حقهم) أي منقلب ينقلبون» [۱۵۵].
«وبزودی آنانیکه (به حق آل محمد) ظلم کردند خواهند دانست به کجا باز خواهند گشت و چه سرنوشتی خواهند داشت».
۴- قمی همچنین معتقد است آیه الکرسی که عظیم‌ترین و ارجمندترین آیه قرآن مجید می‌باشد نیز در مورد تحریف و تبدیل قرار گرفته و به هنگام نزول بدین صورت بوده است:
«(الم) الله لا إله إلا هو الحي القيوم لا تأخذه سنة ولا نوم له ما في السموات وما في الأرض (و ما بينهما وتحت الثرى عالم الغيب والشهادة الرحمن الرحيم)» [۱۵۶].
بله، این بود نگاهی گذرا بر موضع و اعتقاد یکی از بزرگ‌ترین مفسرین شیعه نسبت به قرآن مجید. این اباطیل و دجل‌ها در کتابی نگاشته شده‌اند که بزرگان شیعه آن را مرجع و منبعی برای هر کتاب تفسیر می‌دانند.
آیا پس از این براهین و استشهادات، کسی را یارای آن خواهد بود که محرف دانستن قرآن مجید توسط شیعه رادروغی محض و افترایی به مذهب امامیه بداند؟
[۱۵۱] مراد از دشمنان اهل بیت، یاران رسول الله جمی‌باشد. [۱۵۲] مقدمه تفسیر القمی تألیف السید طیب موسوی الجزایری ص ۱۵. [۱۵۳] تفسیر القمی ج ۱ ص ۱۴۲ (ط. النجف سنه ۱۳۸۶ هـ). [۱۵۴] تفسیر القمی ج ۱ ص ۲۱۱ (ط. النجف سنه ۱۳۸۶ هـ). [۱۵۵]تفسیر القمی ج۲ ص ۱۲۵ (ط. النجف سنه ۱۳۸۶ هـ). [۱۵۶]تفسیر القمی ج ۱ ص ۸۴ ( النجف سنه ۱۳۸۶ هـ).