تشیع و معتقدات آن

شیعه و خمس

بزرگان و سردمداران مذهب تشیع با استدلال به آیه ۴۱ سوره الانفال بر هر فرد شیعی مذهب واجب دانسته‌اند که خمس (۲۰%) اموال و دارایی خود را به ولی امر شیعیان بپردازد. و بدین ترتیب بدعت و نوآوری جدیدی به مذهب تشیع راه پیدا کرده است. این در حالی است که حتی با نگاهی گذرا به این آیه کریمه می‌توان پی برد که این آیه هیچ ربطی به اموال و دارایی مسلمانان ندارد. بلکه در مورد غنیمتهایی صحبت می‌کند که در جنگ با کفار و مشرکین به دست مسلمانان می‌افتند. خداوند متعال در این آیه کریمه می‌فرماید:

﴿۞وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّمَا غَنِمۡتُم مِّن شَيۡءٖ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُۥ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي ٱلۡقُرۡبَىٰ وَٱلۡيَتَٰمَىٰ وَٱلۡمَسَٰكِينِ وَٱبۡنِ ٱلسَّبِيلِ﴾[الأنفال: ۴۱].

«و بدانید خمس آنچه به غنیمت برده اید برای خداوند و پیامبر و خویشاوندان ایشان (بنی هاشم و بنی المطلب) و یتیمان و فقراء و مسافرین می‌باشد».

علاوه بر معنی آشکار و واضح این آیه، مختصر نگاهی به سیرت پیامبر اسلام جو علی بن ابی طالب سکه بیش از چهار سال عهده دار خلافت بودند و همچنین سایر ائمه بیانگر این مسأله خواهد بود که گرفتن خمس از در آمد و دارایی مسلمانان، نوآوری و بدعتی است که پس از زمان آن‌ها بوجود آمده است.

مؤرخین حتی نام کسانیکه در زمان رسول الله جو خلفا، مسئول جمع آوری زکات بوده‌اند را در مؤلفات خود ذکر کرده‌اند.اما در تمام این کتاب‌ها کوچک‌ترین اشاره‌ای به اخذ خمس از مسلمانان نشده است. این مسأله مهر تأییدی است بر نظر آن عده از محققینی که معتقد هستند این کلاه از اواخر قرن پنجم بر سر شیعیان گذاشته شد و اموال آن‌ها را به جیب دجالان فریبکار سرازیر کرد. آشکار و نمایان بودن این کلاهبرداری، ‌برخی از بزرگان شیعه همچون احمد اردبیلی که شیعه او را مقدس لقب داده را بر آن داشته که از خوف و بیم رسوایی و آبروریزی آن را رد کرده و اخذ خمس از در آمد و دارایی مردم را حرام دانسته است.

از آنجا که دجالان احتمال می‌داده‌اند گروهی از شیعیان در مقابل ترفند خمس ایستادگی کرده و از پرداخت آن سرباز زنند، به جعل روایاتی در این رابطه پرداختند تا این گونه شیعیان را از عاقبت این سرکشی و عصیان بهراسانند. در یکی از این روایات جعلی گفته شده: «هر کس از پرداخت یک درهم و یا کمتر از آن سرباز زند، از ظالمین به اهل بیت و غاصبین حق آن‌ها خواهد بود. و هر کس نپرداختن این حق را روا داند، کافر است. در خبر از ابی بصیر آمده: از ابو جعفر ÷پرسیدم: کم ارزشترین چیزی که انسان را به درون جهنم خواهد افکند چیست؟ ایشان در جواب فرمودند: خوردن در همی از مال یتیم. و یتیم حقیقی ما هستیم...» [۶۲۷].

دجالان بر ای افزایش دادن سهم نا مشروع خویش، شیعیان را به دزدی و غارتگری تشویق کرده‌اند. در روایتی گفته شده: «هر کجا اموال و دارایی ناصبی به دستت افتاد آن را غارت کن و خمس آن را به ما بده» [۶۲۸]. و در روایت جعلی دیگری گفته شده: «غصب اموال و دارایی ناصبی حلال است» [۶۲۹]. جالب است بدانید مراد این دجالان از ناصبی، تمام کسانی هستند که ابوبکر و عمر را بر علی مقدم می‌دانند [۶۳۰].

ببینید دجالان چگونه برای پر کردن جیبهای خود پیروان خویش را علناً به دزدی و غارتگری تشویق می‌کنند! کاری که حتی پست‌ترین و تبهکارترین فرقه‌ها و گروه‌ها نیز پیروان خویش را از آن بر حذر می‌دارند.

اگر ما نظری بر در آمد‌هایی که علما و رهبران شیعه از راه جمع خمس و جمع اموالی که در زیارتگاهها و مراقد بدست می‌آورند بیاندازیم و هوسرانیهایی همچون صیغه را مد نظر داشته باشیم، به این نکته پی خواهیم برد که آن‌ها همیشه خوشگذران‌ترین و هوسبازترین افراد جامعه بوده‌اند. اما با این ویژگی که خوشگذرانی و هوسبازیهای خود را تحت نام دین و پیروی از اهل بیت انجام می‌دهند. با توجه به این موضوع هرگز نمی‌باید انتظار داشت آن‌ها در مورد مسأله خمس و منکراتی همچون صیغه قول حق را به پیروان خود بگویند. چون در این صورت در آمد هنگفتی را از دست داده و عیش و نوش خود را بر باد می‌دهند. دکتر علی سالوس در این رابطه می‌گوید: «به نظر من اگر به سبب این اموال هنگفت نمی‌بود، هیچگاه اختلافات بین جعفریه و سایر امت اسلامی به این حد باقی نمی‌ماند. زیرا بسیاری از علما و بزرگان آن‌ها برای محفوظ نگاه داشتن این در آمدها به اختلافات دامن زده و آن‌ها را عمیق تر می‌سازند» [۶۳۱].

[۶۲۷] العروه الوثقی و بهامشها تعلیقات مراجعهم فی هذا العصر للیزدی ۲/۳۶۶. [۶۲۸] تهذیب الاحکام للطوسی ۱/۳۸۴. السرائر لابن ادریس ص ۴۸۴، وسایل الشیعه للحر العاملی ۶/۳۴۰. [۶۲۹] تهذیب الاحکام للطوسی ۲/۴۸. وسایل الشیعه للحر العاملی ۱۱/۶۰. [۶۳۰] السرائر لابن ادریس ص ۴۷۱. وسایل الشیعه للحر العاملی ۶/۳۴۱،۳۴۲. [۶۳۱] اثر الامامه فی الفقه الجعفری لعلی السالوس ص ۴۰۸.