(۳۷) دعای ترس از ظلم فرمانروا

۱۲۹ - «اَللهم رَبَّ السَّمَوَاتِ السَّبْعِ، وَرَبَّ الْعَرْشِ الْعَظِيْمِ، كُنْ لِيْ جَارًا مِنْ فُلاَنِ ابْنِ فُلاَنِ، وَأَحْزَابِهِ مِنْ خَلاَئِقِكَ، أَنْ يَفْرُطَ عَلَيَّ أَحَدٌ مِنْهُمْ أَوْ يَطْغي، عَزَّ جَارُكَ، وَجَلَّ ثَنَاؤُكَ، وَلاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ» [۱۶۲].

ترجمه: «یا الله! اى پروردگار هفت آسمان، پروردگار عرش بزرگ، در برابر فلانى فرزند فلانى و دار و دسته‌اش که از مخلوقات تو هستند، پناه من باش، از این‌که کسى از آنها بر من ظلم کند، یا طغیان نماید، زیرا هر کس به تو پناه آورد، عزّت مى‌یابد، همانا ستایشِ تو والاست و جز تو معبود بحقی نیست».

۱۳۰- «اللهُ أَكْبَرُ، اللهُ أَعَزُّ مِنْ خَلْقِهِ جَمِيْعًا، اللهُ أَعَزُّ مِمَّا أَخَافُ وَأَحْذَرُ، أَعُوْذُ بِاللهِ الَّذِيْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الْـمُمْسِكِ السَّمَوَاتِ السَّبْعِ أَنْ يَقَعْنَ عَلَى الأَرْضِ إِلاَّ بِإِذْنِهِ، مِنْ شَرِّ عَبْدِكَ فُلاَنٍ، وَجُنُوْدِهِ وَأَتْبَاعِهِ وَأَشْيَاعِهِ مِنَ الْجِنِّ وَالإِنْسِ، اَللهم كُنْ لِيْ جَارًا مِنْ شَرِّهِمْ، جَلَّ ثَنَاؤُكَ وَعَزَّ جَارُكَ، وَتَبَارَكَ اسْمُكَ، وَلاَ إِلَهَ غَيْرُكَ» [۱۶۳].

ترجمه: «الله بزرگ‌تر از همه است، الله از تمام مخلوقاتش قوی‌تر است، الله از آنچه که من مى‌ترسم و پرهیز مى‌کنم، نیرومندتر است، پناه می‌برم به الله که معبود به‌حقی جز او نیست اوست که هفت آسمان را از این که بر زمین بیـفتند، نگه مى‌دارد، و آسمان بر زمین نمى‌افتـد مـگر به اجازه‌ى او. بار الها! از شرّ فـلان بنـده ات و لشکریان، پیروان و طرفـداران جن و انس‌اش، پناه من باش. چرا که ثناى تو والاست و هرکس به تو پناه آورد، عزّت مى‌یابد و نامت مبارک است و جز تو معبود بحقی وجود ندارد».

معنی کلمات حدیث:

أَحْزَابِ: معاونین و همکاران و همدستان.

يَفْرُطَ: مرا غافلگیر کند. بر من بدون این که بتوانم دفاع کنم ستم روا دارد.

يَطْغي: طغیان کند.

عَزَّ جَارُكَ: کسی که به تو پناهنده شود قدرت خواهد یافت.

رهنمود حدیث:

دعا و توسلی است به الله متعال؛ پروردگار و چرخاننده‌ی جهان تا غم و اندوه و مصیبت را برطرف سازد چه او مالک و غالب است و هیچ چیزی او را به ستوه در نمی‌آورد و او مددکاری است که بر او باید توکل نمود و جز او کسی چاره و توانی ندارد.

فوائد حدیث:

۱- مؤمن راستین، با مصیبت‌ها و آزمایش‌ها، بیشتر به دین و ایمانش پایبند می‌شود.

۲- انسان مؤمن در هر حال با الله متعال در ارتباط است.

۳- هر کس در پناه الله متعال جای گیرد، الله به فضل و منت خویش او را کفایت خواهد کرد.

[۱۶۲] بخاری در کتاب: الأدب المفرد (۷۰۷). و ألبانی در کتاب صحیح الأدب المفرد (۵۴۵) آنرا صحیح دانسته است. [۱۶۳] بخاری در کتاب: الأدب المفرد (۷۰۸) و ألبانی در کتاب صحیح الأدب المفرد (۵۴۶) آنرا صحیح دانسته است.