(۶۶) دعای هنگام باران زیاد

۱۷۴ـ «اَللهم حَوَالَيْنَا وَلاَ عَلَيْنَا، اَللهم عَلَى اْلآكَامِ وَالظِّرَابِ، وَبُطُوْنِ اْلأَوْدِيَةِ، وَمَنَابِتِ الشَّجَرِ» [۲۰۷].

«بار الها! باران را به اطراف ما بباران، نه بر ما، اى الله! باران را بر روى تپه‌ها و کوهها، ودرّه‌ها و محل روئیدن درختان بباران».

معنی کلمات حدیث:

۱- اْلآكَامِ: تپه‌ها، کوه‌های کوچک.

۲- الظِّرَابِ: کوه‌های گسترده.

۳- بُطُوْنِ اْلأَوْدِيَةِ: بستر دره‌ها.

رهنمود حدیث:

بعد از اینکه دعای رسول اکرم ص اجابت شد و یک هفته‌ی کامل باران بارید، همان کسی که هفته‌ی قبل در خواست دعای باران نموده بود، وارد مسجد شد و گفت: ای رسول اکرم! چارپایان از بین رفتند و راه‌های عبور و مرور مسدود شدند از پرودگارت بخواه که جلوی باران را بگیرد؟ رسول اکرم ص لبخندی زد و دست‌هایش را بلند کرد و دعای فوق را خواند که در آن رعایت ادب نسبت به الله آشکار است زیرا رسول اکرم ص از الله متعال نخواست باران را که رحمتی از جانب الله است بر دارد بلکه بگونه‌ای دعا کرد که جلوی ضرر مردم گرفته شود. راوی می‌گوید: فورا باران بند آمد و ما در حالی از مسجد بیرون شدیم که آفتاب همه جا را گرفته بود.

رهنمود حدیث:

۱- بارانی که مثمر ثمر باشد از نعمت‌های الهی است چنانکه در روایت صحیح مسلم نقل شده است که رسول اکرم ص فرمود: خشکسالی این نیست که باران نبارد بلکه خشکسالی آن است که باران ببارد و چیزی نروید.

۲- هر گاه نعمتی از جانب الله چنان باشد که با خود عوارض و مشکلاتی بیاورد باید از الله خواست که همان عوارض و مشکلات را بر طرف نماید نه اینکه نعمت را پس گیرد.

۳- جواز لبخند زدن خطیب بر منبر به‌خاطر چیزی شگفت‌انگیز.

[۲۰۷] بخارى (۱/۲۲۴) ومسلم ۲/۶۱۴.