(۱۰۲) تکبیر و تسبیح در مسافرت

۲۱۴ـ جابر سمی‌گوید: «كُنَّا إِذَا صَعِدْنَا كَبَّرْنَا، وَإِذَا نَزَلْنَا سَبَّحْنَا»«ما هنگامی که به سوی مکان بلندی در حرکت بودیم تکبیر و هنگامی که به سمت پائین در حرکت بودیم تسبیح می‌گفتیم» [۲۴۶].

کلمات حدیث

كَبَّرْنَا: الله اکبر می‌گفتیم.

سَبَّحْنَا: سبحان الله می‌گفتیم.

رهنمود حدیث

این حدیث بیانگر مشروعیت تکبیر گفتن هنگام صعود به مکان بلند می‌باشد و حکمت آن احساس کبریائی و عظمت الله هنگام مشاهده مخلوقات غول پیکر و صعب العبور است چرا که الله خالق آنها است و از هر چیزی بزرگتر و قوی‌تر است.

و شاید حکمت گفتن تسبیح هنگام فرود آمدن، اشاره به تسبیح گفتن یونس پیامبر در شکم ماهی و همچنین به‌خاطر در نظر آوردن پاکی الله هنگامی که نفس‌های راحتی بعد از صعود می‌کشد باشد.

فوائد حدیث

۱- انسان آیات و نشانه‌های قدرت پروردگار را در هر چیزی می‌بیند چرا که همه‌ی موجودات هستی، بیانگر عظمت و قدرت پروردگار عالم می‌باشند.

۲- سنت است که تکبیر و تسبیح آهسته گفته شود، چرا که الله متعال می‌شنود و نیازی به گفتن با صدای بلند نیست و این امر در ایجاد اخلاص و تدبر در معنی ذکر کمک بیشتری می‌کند.

[۲۴۶] بخاری مع الفتح (۶/ ۱۳۵).