۱- یوم القیامه
این نام، در هفتاد آیه‌ی کتاب الله وارد شده است. مانند:
﴿ٱللَّهُ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَۚ لَيَجۡمَعَنَّكُمۡ إِلَىٰ يَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ لَا رَيۡبَ فِيهِۗ وَمَنۡ أَصۡدَقُ مِنَ ٱللَّهِ حَدِيثٗا٨٧﴾[النساء: ۸۷].
«الله آن ذاتی است، که هیچ معبود (شایسته‌ی پرستشی) جز او نیست. بی‌گمان شما را (پس از مرگ زنده می‌گرداند و) در روزی که شکی در آن نیست، گرد می‌آورد. و چه کسی از الله راستگوتر است؟!».
﴿وَنَحۡشُرُهُمۡ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ عَلَىٰ وُجُوهِهِمۡ عُمۡيٗا وَبُكۡمٗا وَصُمّٗا﴾[الإسراء: ۹۷].
«و ما در روز رستاخیز ایشان را بر روی رخسار (کشانده و) کور و لال و کر گرد هم می‌آوریم».
﴿وَقَالَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِنَّ ٱلۡخَٰسِرِينَ ٱلَّذِينَ خَسِرُوٓاْ أَنفُسَهُمۡ وَأَهۡلِيهِمۡ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ﴾[الشورى: ۴۵].
«(در این هنگام) مؤمنان می‌گویند: بی‌گمان، زیان‌کاران کسانی هستند که در روز رستاخیز (سرمایه‌ی گران‌بهای وجود) خود و اهل خود را از دست داده باشند!»
قیامۀ، مصدر «قامَ یقُومُ» و به معنای «برپا شدن، رهسپار شدن، انجام شدن، ایستادن»، می‌باشد و تاء تانیث، طبق قواعد زبان عربی، برای مبالغه بر آن داخل شده است و بدین معناست که کارهای بسیار بزرگی در آن روز انجام می‌گیرد و مردم در آن روز، در پیشگاه الله متعال، می‌ایستند.