مطلب ششم: شهیدان و پاسداران مرزها «مرزبانان»
در روزرستاخیز زمانی که مردم پریشان و وحشت‌زده می‌شوند، شهیدان با هیچ خطری روبرو نخواهند شد. در سنن ترمذی و ابن ماجه، از مقدام بن معدی کرب، روایت شده است که رسول اکرم صفرمودند:
«لِلشَّهِيدِ عِنْدَ اللَّهِ سِتُّ خِصَالٍ يُغْفَرُ لَهُ فِي أَوَّلِ دَفْعَةٍ وَيَرَى مَقْعَدَهُ مِنْ الْجَنَّةِ وَيُجَارُ مِنْ عَذَابِ الْقَبْرِ وَيَأْمَنُ مِنْ الْفَزَعِ الْأَكْبَرِ وَيُوضَعُ عَلَى رَأْسِهِ تَاجُ الْوَقَارِ الْيَاقُوتَةُ مِنْهَا خَيْرٌ مِنْ الدُّنْيَا وَمَا فِيهَا وَيُزَوَّجُ اثْنَتَيْنِ وَسَبْعِينَ زَوْجَةً مِنْ الْحُورِ الْعِينِ وَيُشَفَّعُ فِي سَبْعِينَ مِنْ أَقَارِبِهِ» [۱۴۷]. «شهید در پیشگاه الله، از شش مزیت بهره‌مند است: با نخستین قطره‌ی خون که بر زمین می‌ریزد، تمام گناهانش بخشیده می‌شود جایگاهش در بهشت به او نشان داده می‌شود، از عذاب قبر نجات می‌یابد، از دلهره‌ی بزرگ روز رستاخیز در امان است، تاج بزرگی بر سر او گذاشته می‌شود تاجی که یک دانه یاقوت آن از تمام دنیا و آن‌چه در آن است، بهتر می‌باشد. هفتاد و دو حورالعین بهشتی به ازدواج او درمی‌آیند و برای هفتاد تن از خویشاوندانش شفاعت می‌کند».
از حدیث یادشده چنین برداشت می‌شود که شهید، از دلهره‌ی بزرگ که همان ترس و وحشت روز رستاخیز است، در امان خواهد بود. لازم به یادآوری است کسی که در راه الله نگهبانی می‌دهد، یعنی از مرز میهن اسلامی پاسداری می‌کند مانند شهید است. یعنی اگر در حال پاسداری از مرزهای سرزمین اسلامی بمیرد، الله وی را از پریشانی روز رستاخیز در امان می‌دارد.
طبرانی، با سندی صحیح، از ابوالدرداء سروایت می‌کندکه رسول اکرمصفرمود:
«رِباطُ يَومٍ خَيرُ مِن صِيامِ شَهرٍ، وَ مَن ماتَ مُرابِطاً في سَبيلِ اللهِ أُمِّنَ مِن الفَزَعِ الأَكبَرِ، وَغدي عَلَيه بِرِزقِهِ، وَ ريحَ عَلَيهِ مِنَ الجَنَّةِ، وَ يَجرِي عَلَيهِ أَجرَ المُرابِطِ حَتّى يَبعَثُهُ الله ُ» [۱۴۸]. «پاسداری یک روز از روزه گرفتن یک ماه بهتر است. هرکس در حال پاسداری از اسلام و میهن اسلامی بمیرد، از دلهره‌ی بزرگتر رستاخیز در امان است. از روزی و هوای بهشت به او عطا می‌شود و تا روز محشر، پاداش نگهبان برایش نوشته می‌شود».
از جمله نشانه‌های بزرگداشت الله، در حق شهید این است که الله متعال شهید را با حالتی زنده می‌گرداند، که از زخم‌هایش خونی خوش‌بو جاری می‌شود.
در صحیح بخاری از ابوهریره سروایت شده است که رسول اکرم صفرمودند:
«وَ الَّذي نَفسي بِيَدِهِ، لاَ يُكْلَمُ أَحَدٌ فِى سَبِيلِ اللَّهِ - وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَنْ يُكْلَمُ فِى سَبِيلِهِ - إِلاَّ جَاءَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَجُرْحُهُ يَثْعَبُ اللَّوْنُ لَوْنُ دَمٍ وَالرِّيحُ رِيحُ مِسْكٍ» [۱۴۹]. «سوگند به ذات یگانه الله که جانم در اختیار اوست، کسی در راه الله مجروح نمی‌شود ـالله بهتر آنان را می‌شناسدـ مگر این‌که روز رستاخیز در حالتی حشر می‌شود، که خون او رنگین است و بوی مشک می‌دهد».
ترمذی، نسائی و ابوداود با سندی صحیح از معاذ بن جبل سروایت کرده‌اند که رسول اکرم صفرمودند:
«مَنْ قَاتَلَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فُوَاقَ نَاقَةٍ وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ، وَمَنْ جُرِحَ جُرْحًا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَوْ نُكِبَ نَكْبَةً فَإِنَّهَا تَأْتِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ كَأَغْزَرِ مَا كَانَتْ، لَوْنُهَا كَالزَّعْفَرَانِ وَرِيحُهَا رِيحُ الْمِسْكِ» [۱۵۰]. «هرکس به اندازه‌ی زمان دو مرتبه دوشیدن شتر در راه الله جهاد کند، بهشت برای او لازم می‌گردد و کسی که در راه الله مجروح گردد یا به حادثه ی تلخی دچار شود روز رستاخیز در حالی که شدت زخمش به اوج خود رسیده است، در میدان محشر حاضر می‌شود، در حالی که خونش رنگ زعفران است و بوی مشک می‌دهد».
ابن حجر می‌گوید: حکمت برانگیختن آنان به این حالت، این است که او گواه و شاهدی همراه داشته باشد، بدین معنا که مال و جانش را در راه الله داده است [۱۵۱].
[۱۴۷] مشکاة المصابیح (۲/۳۵۸) وشماره آن (۳۸۳۴) [۱۴۸] صحیح الجامع الصغیر (۳/۱۷۱) و شماره آن (۳۴۷۳) [۱۴۹] صحیح بخاری کتاب جهاد، کسانی که در راه خدا مجروح می شوند فتح الباری (۹/۲۰) [۱۵۰] مشکاة المصابیح (۲/۳۵۵) و شماره حدیث (۳۸۲۵) [۱۵۱] قبلی (۲/۳۵۵) وشماره آن (۳۵۲۸)