سیمای روز رستاخیز

مطلب پنجم: تاریک شدن ماه، درهم پیچیدن خورشید و از هم پاشیدن ستارگان

خورشیدی که هر روز صبح طلوع می‌کند و زمین را نورانی می‌سازد و با روشنی و انرژی خود، که انسان و تمامی آفریدگان زنده روی زمین به گونه‌ای به آن نیاز دارند، روزی در هم می‌پیچد و روشنایی خود را از دست می‌دهد. الله متعال می‌فرماید:

﴿إِذَا ٱلشَّمۡسُ كُوِّرَتۡ١﴾[التکویر: ۱].

‏«‏هنگامی که خورشید درهم پیچیده می‌شود».‏

در زبان عربی، « تکویر» به معنای: جمع شدن برخی از اجزای یک چیز، به سوی دیگر اجزای آن است. مانند جمع کردن عمامه و لباس و پیچیدن گوشه‌های آن. تکویر خورشید زمانی صورت می‌گیرد، که اجزا و گوشه‌های آن، به سوی هم جمع شوند، تاریک گردد و به سوی زمین پرت شود.

ماه در آغاز هلال به نظر می‌رسد، سپس به تدریج کامل شده و به صورت بدر (ماه کامل شب چهارده) در می‌آید، در این حالت به اوج زیبایی خود می‌رسد، به گونه‌ای که شاعران را به سرودن وامی‌دارد و مسافران را یاور و هم‌نشین می‌شود؛ این ماه تابان، زمانی تاریک می‌شود و رونق و زیبایی خود را از دست می‌دهد و نور افشانی‌اش پایان می‌پذیرد:

﴿فَإِذَا بَرِقَ ٱلۡبَصَرُ٧ وَخَسَفَ ٱلۡقَمَرُ٨﴾[القیامة: ۷-۸].

‏«‏هنگامی که چشم‌ها (از شدّت هول و هراس) سراسیمه و آشفته می‌شود‏ و ماه روشنایی را از دست داده و تاریک می‌گردد».‏

اما این ستاره‌های پراکنده در سقف نیلگون آسمان، پیوندشان می‌گسلد و از هم می‌پاشند و تاریک می‌گردند و در پایان، فرو می‌افتند:

﴿وَإِذَا ٱلۡكَوَاكِبُ ٱنتَثَرَتۡ٢﴾[الانفطار: ۲].

‏«‏و هنگامی که ستارگان از هم می‌پاشند».‏

﴿وَإِذَا ٱلنُّجُومُ ٱنكَدَرَتۡ٢﴾[التکویر: ۲].

‏«‏و هنگامی که ستارگان فرو افتند»‏.

«انکدار»، یعنی پراکنده شدن. ریشه‌ی آن «کدر» است، به معنای فرو ریختن و پراکنده شدن. چون معمولاً هر چیزی که از آسمان به پایین افتد، پراکنده می‌گردد» [۸۶].

[۸۶] قبلی (۷/۲۲۱)