۱۰- الطّامّه الکبری
الله می‌فرماید: ﴿فَإِذَا جَآءَتِ ٱلطَّآمَّةُ ٱلۡكُبۡرَىٰ٣٤﴾[النازعات: ۳۴]. «هنگامی که بزرگترین رویداد فرامی‌رسد».
رستاخیز را بدان جهت «طامّه» می‌گویند، که از هر رویداد بزرگ و خطرآفرین دیگری، بزرگ‌تر است. الله برای بیان بزرگی روز رستاخیز، در آیه‌ای دیگر می‌فرماید:
﴿بَلِ ٱلسَّاعَةُ مَوۡعِدُهُمۡ وَٱلسَّاعَةُ أَدۡهَىٰ وَأَمَرُّ٤٦﴾[القمر: ۴۶].
«بلکه موعدشان، آن زمان است و آن زمان، بزرگترین و تلخ‌ترین بلا است».
قرطبی می‌گوید: «الطامة» به معنی چیره است. «طَمَّ الشَئُ» یعنی: برتری یافت و چیره شد. چون رخداد رستاخیز، بر هر رخداد دیگری چیره شده و برتری می‌یابد، به کار گرفتن واژه ی «طامۀ» برای آن شایسته و بالنده است.
حسن بصری می‌گوید: الطّامّۀ: یعنی دمیدن دوم در صور و برخی هم می‌گویند: صدایی است که هنگام روانه کردن جهنّمیان به سوی دوزخ، ایجاد می‌شود [۷].
[۷] التذکرة قرطبی (۲۲۷)