معنی عبادت
معنی عبادت بندگی و پرستش به غایتِ تذلل و عاجزی با ملاحظۀ غایتِ عظمت و اطاعتِ معبود است. عبادت از عبودیت ابلغ است، درین معنی راغب اصفهانی /در مفردات القرآن و نیز در لغات القرآن و نیز مخدوم مهائمی در تفسیر تبصیر الرحمن، عبادت را به این معنی جامع تعریف کرده‌اند: «العبادة تذلل للغير عن اختيار لغاية تعظيمه فخرج التسخير والسخر والقيام والانحناء لنوع تعظيم» عبادت عاجزی است برای غیر به اختیارِ خود بنهایت تعظیم آن کس. پس اگر کسی دیگری را برای تسخیر او یا به سخریه تعظیم کند ازین تعریف خارج شد.
امام فخرالدین رازی /در تعریف عبادت رقمطراز است: «إن العبادة عبارة عن نهاية التعظيم وهي لا تليق إلا بمن صدر عنه غاية الإنعام» و در جاهای مختلف عبادت را معنی کرده است.
خلاصه: تمام مفسرین و بالخصوص حافظ ابن قیم /در مدارج السالکین این موضوع را خوب تشریح داده است. بحکم فی الطوالة ملالة [۵۵]، از آوردن این تعاریف صرف نظر کردیم [۵۶].
[۵۵] فی الطوالة ملالة = سخن به درازا کشانده شود ملالت به بار آرد. [مُصحح]. [۵۶] برای تفصیل بیشتر به رسالة العبودیة تألیف شیخ الإسلام ابن تیمیه /مراجعه شود. [مُصحح].