شمشیر بران بر اشراک و بدعات دوران

اول: تعلق نسبی

این بود که بتان یا ملائکه یا انبیاء و غیره را بنات الله یا ابناء الله می‌گفتند و اعتقاد می‌کردند، العیاذ بالله.

و این تقریباً چهار قسم بود: (۱) شرک بالأصنام- چنانچه لات، عزی، منات را که هرسه اسمای مؤنث اند، بنات الله و شفیع خود و ضار و نافع خود می پنداشتند.

(۲) شرک بالجنات: (۱) ﴿وَجَعَلُواْ بَيۡنَهُۥ وَبَيۡنَ ٱلۡجِنَّةِ نَسَبٗا﴾[الصافات: ۱۵۸]. «و [آن کافران‏] بین او و جنّیان [رابطه‏] خویشاوندى مقرّر کردند».

(۲) ﴿وَجَعَلُواْ لِلَّهِ شُرَكَآءَ ٱلۡجِنَّ﴾[الأنعام: ۱۰۰]. «و براى خداوند شریکانى [از] جن قرار دادند» (۳) ﴿كَانَ رِجَالٞ مِّنَ ٱلۡإِنسِ يَعُوذُونَ بِرِجَالٖ مِّنَ ٱلۡجِنِّ﴾[الجن: ۶]. «کسانى از آدمیان به کسانى از جنّیان پناه مى‏بردند».

در میان جن و خدا قائل به نسب و ابنیة و بنتیة بودند [۱۱۰]، (العیاذ بالله) جنات را پرستش نموده و آنان را غیب‌دان می پنداشتند، و هنگام جلب نفع و و دفع ضرر نداء می‌کردند.

(۳) شرک بالملائکه: فرشته‌ها را بنات الله می‌گفتند و پرستش می‌کردند و از ایشان در جلبِ منفعت یا دفع مضرت حاجات می‌خواستند.

(۴) شرک بالأنبیاء: که عزیر و عیسی إرا ابن الله می‌گفتند (اول را یهود و دوم را نصاری). چنانچه در قرآن مذکور است.

[۱۱۰] یعنی جنیان را پسران و دختران خدا می دانستند. [مصحح].