مبحث دوم: دنیا و آخرت برای امامان است و در آن هرگونه تصرفی بخواهند می‌کنند
کلینی برای این موضوع بابی آورده است با عنوان «همۀ زمین متعلق به امامان است» [۱۸۱۰]. یکی از روایات این باب را ابی‌بصیر از ابی‌عبدالله (صادق) نقل کرده است: «آیا می‌دانید که دنیا و آخرت برای امامان است و به میل خود در آن تصرف می‌کنند و این حق را خدا به آنها داده است؟» [۱۸۱۱]. آیا چنین چیزی شرک در ربوبیت پروردگار نیست؟ چراکه خداوند متعال می‌فرماید:
﴿أَلَمۡ تَعۡلَمۡ أَنَّ ٱللَّهَ لَهُۥ مُلۡكُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۗ﴾[البقرة: ١٠٧]
«آیا نمی‌دانی که فرمانروایی آسمانها و زمین از آنِ الله است؟«،
﴿وَلِلَّهِ مُلۡكُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَمَا بَيۡنَهُمَاۖ وَإِلَيۡهِ ٱلۡمَصِيرُ﴾[المائ‍دة: ١٨]
«و فرمانروایی آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است از آن الله است و بازگشت (همه) به سوی اوست»،
﴿لِلَّهِ مُلۡكُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَمَا فِيهِنَّ﴾[المائ‍دة: ١٢٠]
«فرمانروایی آسمانها و زمین و آنچه در آنهاست از آنِ الله است»،
﴿ٱلَّذِي لَهُۥ مُلۡكُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَلَمۡ يَتَّخِذۡ وَلَدٗا وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ شَرِيكٞ فِي ٱلۡمُلۡكِ﴾[الفرقان:٢]
«(همان) کسی‌که فرمانروایی آسمانها و زمین از آنِ اوست و فرزندی (برای خود) برنگزیده است و در فرمانروایی هیچ شریکی ندارد»،
﴿فَلِلَّهِ ٱلۡأٓخِرَةُ وَٱلۡأُولَىٰ﴾[النجم : ٢٥]
«دنیا و آخرت از آن خداست».
﴿قُلۡ مَن يَرۡزُقُكُم مِّنَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۖ قُلِ ٱللَّهُ﴾[سبا: ٢٤]
«(ای پیامبر! به مشرکان) بگو: چه کسی شما را از آسمانها و زمین روزی می‌دهد؟ (در پاسخ) بگو: الله»،
﴿فَٱبۡتَغُواْ عِندَ ٱللَّهِ ٱلرِّزۡقَ وَٱعۡبُدُوهُ وَٱشۡكُرُواْ لَهُۥٓ﴾[العنكبوت: ١٧]
«پس روزی را تنها (از) نزد الله طلب کنید و او را عبادت كنید و شکر او را بجای آورید».
براستی خداوند متعال در فرمانروایی و تدبیر امور هستی یکتاست و شریکی ندارد.
این مشرکان چگونه چیزهایی را برای ائمه ادعا می‌کنند که در قدرت هیچ انسانی نیست؟ چگونه صفاتی به ائمه می‌دهند که از ضروریاتِ ربوبیت خداوند است؟ آنان برای این یاوه‌گویی و ادعای گزاف خود، هیچ دلیل و حجتی از کتاب خدا ارائه نمی‌دهند. تنها چیزی که باعث این جسارت و کفرگویی شده است، پیروی از هوس‌های دنیایی، اطاعت از شیطان و تقلید محض از علمای مشرک و حدیث‌سازِ شیعه است. شگفت اینکه همۀ اینها را به ائمه نسبت می‌دهند و در نهایت می‌گویند: «این حق را خدا به آنها داده است». آیا این عین کفر و تلاش برای پنهان کردن هدف خطرناک شیطان در مورد خداپنداری ائمه و قائل شدن صفات خدا برای آنها نیست؟
***
[۱۸۱۰] أصول کافی: ۱/ ۴۰۷ تا ۴۱۰. [۱۸۱۱] أصول کافی: ۱/۴۰۹.