الماس هشتم: در بحران‌ها کسی جز خدا نداریم
فليتك تحلو و الحياة مريرة
و ليتك ترضي و الأنام غضاب
«ای کاش تو، شیرین می‌بودی و زندگی، تلخ؛ و ای کاش تو، راضی می‌بودی و مردم، خشمگین».
در غم و اندوه و هنگامی که سختی و مصیبت، شدت می‌گیرد، راهها بسته می‌شوند و چاره‌ها، کارساز قرار نمی‌گیرند، فریادزننده، فریاد برمی‌آورد: یا الله... یا الله! «لا إله إلا الله العظيم الحليم، لا إله إلا الله رب العرش العظيم، لا إله إلا الله رب السماوات ورب الأرض ورب العرش الكريم»، آنگاه که انسان، بدین‌سان فریاد برمی‌آورد، غم و مشکل، دور می‌شود و دشواری و سختی، آسان می‌گردد: ﴿فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَنَجَّيْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَكَذَلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ٨٨﴾[الأنبياء: ۸۸]. یعنی: «پس دعای او را اجابت کردیم و او را از غم نجات دادیم و اینگونه مؤمنان را نجات می‌دهیم».
﴿وَمَا بِكُمْ مِنْ نِعْمَةٍ فَمِنَ اللَّهِ ثُمَّ إِذَا مَسَّكُمُ الضُّرُّ فَإِلَيْهِ تَجْأَرُونَ٥٣﴾[النحل: ۵۳]. یعنی: «و هر نعمتی که از آن برخوردارید، از جانب خداست؛ سپس وقتی ناخوشی به شما دست می‌دهد، به او پناه می‌برید».
آنگاه که بیماری، شدت می‌یابد و بدن بیمار، ضعیف می‌شود و بی‌تابی می‌کند و رنگش می‌پرد و پزشک، از درمانش عاجز می‌گردد، بیمار با دست و دلی لرزان رو به سوی خدای بزرگ می‌نماید و فریاد می‌زند: یا الله... یا الله، آنگاه خداوند، دعای بیمار را می‌پذیرد و بیماریش را دور می‌کند و شفایش می‌دهد:
﴿وَأَيُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّي مَسَّنِيَ الضُّرُّ وَأَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ٨٣ فَاسْتَجَبْنَا لَهُ فَكَشَفْنَا مَا بِهِ مِنْ ضُرٍّ وَآتَيْنَاهُ أَهْلَهُ وَمِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنَا وَذِكْرَى لِلْعَابِدِينَ٨٤﴾[الأنبياء: ۸۳-۸۴].
یعنی: «و ایوب را (یاد کن) آنگاه که پروردگارش را به فریاد خواند او عاجزانه گفت: پروردگارا! ناخوشی و بیماری به من دست داده است و تو مهربان‌ترین مهربانانی». ما دعای او را پذیرفتیم و ناخوشی او را برطرف نمودیم و (به جای) خانواده (و اموالی را که از دست داده بود،) دوچندان به او دادیم مرحمتی بود از سوی ما و پندی برای عبادتگزاران.
تابش نور: بهترین گنج مرد، زن وفادار است.
درخشش نور: با زنان به نرمی رفتار کنید.