اتهام به عمرسدر مود نماز تراویح
آقای نجمی در این مسئله واقعیت را بیان ننموده است و به خلیفه دوم تهمت می‌زند که او گفته است: «اگر این عمل بدعت هم باشد بهترین بدعتی است» [ص ۳۹۴].
و عبارت صحیح بخاری را قطع و بریده نقل نموده است و جمله: «وَالَّتِى تَنَامُونَ عَنْهَا أَفْضَلُ مِنَ الَّتِى تَقُومُونَ. يَعْنِى آخِرَ اللَّيْلِ وَكَانَ النَّاسُ يَقُومُونَ أَوَّلَهُ». حذف کرده است [۶۷۰]. عمرسمی‌گوید: نماز در آخر شب بهتر است از این نماز جماعت در اول شب است و ادای آن به جماعت جائز است. بدعت دانستن آن خود بدعت است. بویژه برای کسانی که نمی‌توانند قرآن را تلاوت نمایند. و ادای جماعت در نماز نوافل در رمضان و غیر رمضان از رسول خدا جثابت است چنانچه امام بخاری/در «باب صلاة النوافل جماعة، ذکر أنس وعائشه عن النبي ج» می‌گوید: «قَامَ رَسُولُ اللَّهِ جفَكَبَّرَ وَصَفَفْنَا وَرَاءَهُ، فَصَلَّى رَكْعَتَيْنِ ، ثُمَّ سَلَّمَ وَسَلَّمْنَا حِينَ سَلَّمَ». «رسول خدا ج(در خانه من) بلند شد، سپس تکبیر گفت و ما هم پشت سر او صف بستیم پس دو رکعت (با جماعت) خواند و بعد سلام داد و ما هم سلام دادیم» [۶۷۱]. و همچنین پیامبر جبا ابن عباس نماز تهجد را با جماعت خوانده است [۶۷۲].
«عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ قَالَ صَلَّيْتُ أَنَا وَيَتِيمٌ فِى بَيْتِنَا خَلْفَ النَّبِىِّ جوَأُمِّى أُمُّ سُلَيْمٍ» [۶۷۳]. و «باب إِذَا كَانَ بَيْنَ الإِمَامِ وَبَيْنَ الْقَوْمِ حَائِطٌ أَوْ سُتْرَةٌ، فَقَامَ أُنَاسٌ يُصَلُّونَ بِصَلاَتِهِ... صَنَعُوا ذَلِكَ لَيْلَتَيْنِ أَوْ ثَلاَثَةً» [۶۷۴].
و همچنین ابوذرسروایت کرده است که رسول خدا جسه شب از شب‌های لیله القدر در ماه رمضان نماز نوافل را با ما با جماعت خوانده است [۶۷۵]. پس جماعت در نماز نوافل یا تراویح جائز است و از رسول خدا جثابت است. بنابراین دلائل عمرسبدعتی را انجام نداده است؛ بلکه به انجام عملی جائز و ثابت امر نمود و بعد برای افضلیت آن که در خانه و آخر شب بخوانند تشویق نموده است.
[۶۷۰] صحیح بخاری: ج ۱، ص ۲۶۹، کتاب الصوم باب فضل من قام رمضان. [۶۷۱] صحیح بخاری: ج ۲، ص ۹۵، کتاب الاذان، باب إذا زار الامام قوماً فامّهم و کتاب التهجد، ص ۱۵۸. [۶۷۲] بخاری: ج ۱، ص ۹۵، کتاب الاذان، باب يقوم عن يمين الامام بحذائه. [۶۷۳] بخاری: باب الـمرأة وحدها تکون صفاً، ص ۱۰۱. [۶۷۴] بخاری: ج ۱، ص ۱۰۱ و باب صلاة الليل، ص ۱۰۱ و باب فضل من قام رمان، ج ۱، ص ۲۶۹. [۶۷۵] ابوداود: حدیث ۱۳۷۵، باب قيام شهر رمضان، ص ۲۱۴ و الترمذي: حدیث ۸۰۶، باب ماجاء في قيام شهر رمضان و قال هذا حديث حسن، ص ۱۹۷ و نسائی: حدیث ۱۶۰۵ باب قيام شهر رمضان، ص ۲۶۵ و ابن ماجه: حدیث ۱۳۲۷ باب ما جاء في قيام شهر رمضان، ص ۲۳۵.