غم مخور؛ وقتی نیکی کنی، مورد ستایش قرار خواهی گرفت

وقتی نیکی کنی، زبان‌هایی خواهند بود که تو را بستایند، دستانی خواهند بود که بلند شوند و برایت دعا کنند و دهانهایی خواهند بود که برای تعریف از تو به خاطر کار خوبی که کرده ای و یادگار زیبایی که از خود به جا گذاشته‌ای، باز شوند.

نام نیک، حیاتی دو باره، فرزندی جاودانه و میراثی خجسته است. شاعر در ستایش فردی بزرگوار و سخاوتمند می‌گوید:

کأنك في الکتاب وجدت لاء
محـرمة علیـك فـلا تـحـل

«گویا در کتاب چنین یافته‌ای که گفتن «نه»، برایت حرام است».

إذا حضر الشتـاء فأنت شمس
وإن حل المصیف فأنت ظل

«چون زمستان فرا رسد، تو آفتاب گرم هستی و چون تابستان، بیاید، تو سایه‌ای».

وما تـدري إذا أنفـقت مالا
أیکثـر في عطائك أم یقـل

«وقتی مالی انفاق می‌کنی، نمی‌دانی که زیاد می‌دهی یا کم می‌دهی».

جـزیت عن البریة کل خیـر
فأنـت الماجد البطل الأجـلّ «خداوند به تو پاداش نیک دهد؛ تو بزرگوار و قهرمان هستی».

بوجهك نستضيء إذا سرینا
جبیـن في اللیـالي مشمعـل

«اگر شب هنگام حرکت کنیم، در پرتو روشنایی چهره‌ات قدم بر می‌داریم؛ پیشانی‌ات، در شب‌های تاریک، درخشان است».

وذکرك في المسامع خیر هاد
یکـرر في المجـموع فلا یمل

«یاد تو، بهترین صدای دل‌انگیزی است که به گوش‌ها می‌رسد و تکرار نام و یادت در مجامع، ملال آور نیست».

فدتك نفوسنا من کل هول
ویفدیك الحجـیج إذا أهلوا

«جانهایمان، فدایت باد و حاجیان، به هنگام بستن احرام، خود را فدای تو می‌کنند».