نکته
در زندگی، هیچ چیز از کنترل خود و خویشتنداری در برابر آنچه انسان دوست دارد و یا از صبرو شکیبایی در برابر ناخوشی‌ها، سخت‌تر نیست. خلاصه اینکه صبر، دشوارترین کار در زندگی است. به خصوص در شرایطی که زمان طولانی شود و انسان از موفقیت ناامید گردد.
این مدت، نیازمند توشه‌ای است که آذوقه سفر آن باشد. توشه‌ها، گوناگون و متفاوت هستند؛ از جمله:
نگاه کردن به مقدار بلا و اینکه ممکن بود بیشتر از این باشد.
به یاد آوردن این مطلب که مصیبت بالاتر از این هم هست؛ مثل اینکه امکان داشت به جای این بلا، فرزندی را از دست بدهد.
امیدواری به اینکه در عوض چیز از دست رفته، چیز دیگری را در دنیا بدست خواهد آورد و یا به پاداش آخرت خواهد رسید.
لذت بردن از ستایش مردم و پاداش خداوندی.
از دیگر توشه‌های این سفر، این است که بداند که داد و فریاد و بی‌تابی، فایده‌ای جز رسوایی ندارد.
همچنین باید از سایر مسایلی که از دیدگاه عقل و فکر نادرست هستند، بپرهیزد.
توشه صبر، همین‌ها هستند و فرد صبور باید خودش را به این چیزها مشغول نماید و لحظات گرفتاری و بلایش را با این‌ها بگذراند.