برای چیزهای بی‌ارزش غم مخور؛ چون دنیا همه‌اش بی‌ارزش است
یکی از صالحان را جلوی شیری انداختند. خداوند متعال، او را از چنگ و دندان شیر نجات داد. به او گفتند: آن وقت به چه فکر می‌کردی؟ گفت: به این فکر می‌کردم که آیا آب دهن شیر پاک است یا نه و نظر علما در باره آن چیست؟!
ولقد ذکرت الله ساعة خوفه
للباسـلین مع القنـا الخطـار
«در لحظه هراسناک رویارویی با قهرمانان و نیزه‌های کشنده آنها به یاد خدا افتادم و از خدا ترسیدم».
فنسیـت کل لـذائذ جیـاشة
یـوم الوغي للواحـد القهـار
«پس برای آنکه خداوند قهار را خشنود کنم، همه لذت‌ها و خوشی‌ها را از یاد بردم». خداوند، انسانها را طبق نیت‌هایشان جدا کرده و فرموده است: ﴿مِنكُم مَّن يُرِيدُ ٱلدُّنۡيَا وَمِنكُم مَّن يُرِيدُ ٱلۡأٓخِرَةَۚ﴾[آل عمران: ۱۵۲] «برخی از شما دنیا را می‌خواهند و برخی آخرت را».
ابن قیم می‌گوید: ارزش انسان، همت و اراده اوست.
یکی از حکما گفته است: به من بگو که فرد به چه اهمیت می‌دهد تا به تو بگویم که او چگونه انسانی است.
کسی که مروارید می‌خواهد، به دریا می‌زند و کسی که خواهان صدف است، به ساحل می‌رود.
قایقی در دریا واژگون شد. عابدی در دریا افتاد و بلافاصله شروع به وضو گرفتن وشستن هر یک از اعضایش نمود. بالاخره دریا او را به ساحل افکند و نجات یافت. علت کارش را پرسیدند؟ گفت: می‌خواستم قبل از مرگ وضوء بگیرم تا با وضو بمیرم.
للّه درك مـا نسیــت رســالـة
قـدسیـة ویـداك في الکـلاب
«آفرین بر تو باد، زیرا در حالی که دستانت در قلاب و گیره بود، باز هم پیام مقدست را فراموش نکردی.
أفدیك ما رمشت عیونك رمشة
في سـاعة والموت في الأهداب
«فدایت شوم؛ در حالی که مرگ در کنار مژگانت بود، باز هم یک بار چشم به هم نزدی».
امام احمد در آخرین رمق زندگیش و در حالی که او را وضو می‌دادند، اشاره نمود که ریش او را خلال کنند!!
﴿فَ‍َٔاتَىٰهُمُ ٱللَّهُ ثَوَابَ ٱلدُّنۡيَا وَحُسۡنَ ثَوَابِ ٱلۡأٓخِرَةِۗ﴾[آل عمران: ۱۴۸] «پس خداوند به آنان پاداش دنیا و خوبی پاداش آخرت را داد».