قیمت تو، بهشت است
شاعر میگوید:
نفسي التي تملك الأشیاء ذاهبة
فکیف أبکی علی شيء إذا ذهبا
«خودم که صاحب چیزها هستم، از بین میروم؛ پس چگونه به خاطر از دست دادن چیزی گریه کنم»؟
دنیا با تمام طلا، نقره، مقامها، کاخها و قصرهایش، ارزش یک قطره اشک را ندارد. در ترمذی از پیامبر جروایت شده که فرموده است: «دنیا و آنچه که در دنیا است، ملعون هستند بجز ذکر خدا و آنچه که به آن نزدیک و شبیه است و دانشمند و دانش آموز».
متاع و داراییهای دنیا، فقط امانتهایی هستند که مدتی در اختیار ما میباشند. لبید، میگوید:
وما المال والأهلون إلا ودائع
ولا بد یومـاً ان ترد الودائـع
«مال و خانواده، امانتهایی بیش نیستند و امانتها باید روزی برگردانده شوند».
ثروتهای هنگفت، املاک و ماشینها، یک لحظه هم زمان مرگ انسان را به تأخیر نمیاندازند. حاتم طایی میگوید:
لعمرك ما یغني الثراء عن الفتی
إذا حشرجت یوماً وضاق بها الصدر
«سوگند میخورم آنگاه که مرگ فرا میرسد و نفس به آخر میآید، ثروت و دارایی، برای انسان هیچ کاری نمیکند».
حکما گفتهاند: به هر چیزی ارزش و جایگاه معقول آن را بده؛ دنیا و آنچه در آن است، ارزش مؤمن را ندارد؛ ﴿وَمَا هَٰذِهِ ٱلۡحَيَوٰةُ ٱلدُّنۡيَآ إِلَّا لَهۡوٞ وَلَعِبٞۚ﴾[العنکبوت: ۶۴] «و زندگانی دنیا، سرگرمی و بازیچه ای بیش نیست».
حسن بصری میگوید: هیچ چیزی جز بهشت را ارزش و بهای خود مدان؛ وجود مؤمن، گرانبهاست، اما برخی آن را ارزان میفروشند. کسانی که به خاطر از دست دادن دارایی، نابودی خانه و آتش گرفتن اتومبیل خود بیصبری میکنند و بر عکس، به خاطر نقص ایمان و گناهان و کوتاهیهای خود در عبادت پروردگار، تأسف نمیخورند، خواهند دانست که آنها به اندازه نوحه و گریهای که برای دنیا سر داده و به خاطر گناهان تأسف نخوردهاند، در اشتباه بوده و کار نابجایی کردهاند؛ چرا که قضیه، قضیه ارزشها، جایگاهها و مسئولیتهاست. ﴿إِنَّ هَٰٓؤُلَآءِ يُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَةَ وَيَذَرُونَ وَرَآءَهُمۡ يَوۡمٗا ثَقِيلٗا ٢٧﴾[الإنسان: ۲۷] «بیگمان اینها، دنیا را دوست دارند و روز دشوار و سخت (آخرت) را ترک میکنند».