نکته

در حالت راحت، آرامش، رفاه و تندرستی، باید زیاد دعا کرد؛ چون یکی از نشانه‌های مؤمن شکرگزار، این است که تیر را قبل از پرتاب کردن، آماده می‌نماید و قبل از آنکه درمانده شود، به خدا پناه می‌برد؛ بر خلاف کافر بدبخت و مؤمن نادان: ﴿۞وَإِذَا مَسَّ ٱلۡإِنسَٰنَ ضُرّٞ دَعَا رَبَّهُۥ مُنِيبًا إِلَيۡهِ ثُمَّ إِذَا خَوَّلَهُۥ نِعۡمَةٗ مِّنۡهُ نَسِيَ مَا كَانَ يَدۡعُوٓاْ إِلَيۡهِ مِن قَبۡلُ وَجَعَلَ لِلَّهِ أَندَادٗا﴾[الزمر: ۸] «و هرگاه زیانی، به انسان می‌رسد، پروردگارش را به فریاد می‌خواند و تضرع کنان به سوی او باز می‌گردد. سپس وقتی خداوند، به او نعمتی ارزانی نماید، خدا را که پیشتر به فریاد می‌خواند، فراموش می‌کند و برای خدا همتایانی قرار می‌دهد».

پس هرکس که می‌خواهد از ورطه سختی‌ها و ناراحتی‌ها نجات یابد، باید دل و زبانش، از توجه به حضرت حق غافل نباشد و همواره او را ستایش نماید و به سوی او زاری و تضرع کند؛ چون منظور از دعا در حالت آسایش و رفاه آنگونه که امام حلیمی‌گفته، این است که ستایش خدا گفته شود، شکر و سپاس او به جا آورده شود و انسان، به منّتها و نعمت‌های او اقرار کند، از او توفیق و یاری و کمک بطلبد و از کوتاهی‌های خود طلب آمرزش نماید؛ زیرا بنده، هرچند بکوشد، نمی‌تواند حقوق الهی را بطور کامل ادا نماید. هرکس از این امر غافل باشد و در دوران تندرستی، فراغت و آسودگی خاطر، آن را مورد ملاحظه قرار ندهد، مصداق فرموده الهی قرار می‌گیرد که می‌فرماید: ﴿فَإِذَا رَكِبُواْ فِي ٱلۡفُلۡكِ دَعَوُاْ ٱللَّهَ مُخۡلِصِينَ لَهُ ٱلدِّينَ فَلَمَّا نَجَّىٰهُمۡ إِلَى ٱلۡبَرِّ إِذَا هُمۡ يُشۡرِكُونَ ٦٥﴾[العنکبوت: ۶۵] یعنی: «وقتی سوار کشتی می‌شوند، خدا را مخلصانه می‌خوانند؛ آنگاه که آنها را نجات می‌دهد و به خشکی می‌رساند، ناگهان شرک می‌ورزند».