نکته
هم و حزن، هر دو به هم نزدیک هستند و از مشکلات روحی و از اموری می‌باشند که روح را عذاب می‌دهند. فرقشان، این است که هم یعنی غم خوردن به خاطر مصیبت آینده و حزن، یعنی اندوهگین شدن به خاطر از دست دادن یک چیز دوست داشتنی؛ به هر حال هر دو، رنج و درد و عذابی برای روح هستند؛ اگر ناراحتی، به خاطر گذشته باشد، به آن، حزن می‌گویند و اگر برای آینده باشد، آن را «هم» می‌نامند.
«اللهم إني أسألك العافیة في الدنیا والآخرة؛ اللهم إني أسألك العفو والعافیة في دیني ودنیاي وأهلي ومالي؛ اللهم استر عوراتي وآمن روعاتي؛ اللهم احفظني من بین یدي ومن خلفي وعن یمیني وعن شمالي ومن فوقي وأعوذ بعظمتك أن أغتال من تحتي»«بارخدایا! عافیت و تندرستی دنیا و آخرت را از تو می‌خواهم؛ بارخدایا! من از تو عفو و عافیت در دین و دنیا و خانواده و دارایی ام را می‌خواهم؛ بارخدایا! عیب‌های مرا بپوشان و هراس هایم را به امنیت و آرامش خاطر تبدیل کن و مرا از هر سو حفاظت نما و به عظمت تو پناه می‌برم که از زیر پایم ربوده (و دچار لغزش) شوم».
شاعر می‌گوید:
ألم تر أن ربك لیس تحصی
أیـادیه الحـدیثـة والقدیـمة
«آیا نمی‌بینی که جود و کرم فعلی و گذشته پروردگارت، قابل شمارش نیست؟»
تسل عن الهموم فلیس شيء
یقیم ولا همومك بالمقیمـه
«خودت را از غم‌ها و ناراحتی‌ها بیرون بیاور؛ چرا که هیچ چیزی، ماندگار نیست و ناراحتی‌های تو نیز ماندگار نخواهند بود».
لعل اللّـه ینـظـر بعـد هذا
إلیک بنظـرة منـه رحیمه
«شاید خداوند بعد از این، به سوی تو نظر رحمتی بنماید».