زندگی، سراسر رنج و خستگی است
از اینکه صفای زندگی با مشکلات مکدر می‌گردد، غم مخور؛ چون زندگی، این گونه آفریده شده است.
اصل در این زندگی، دشواری‌ها و رنج‌هاست و شادی در زندگی، امری عارضی است که کم‌تر رخ می‌دهد. تو چگونه به این دنیا دل خوش می‌کنی؟! حال آنکه خداوند، آن را برای دوستان خود به عنوان جایگاه همیشگی نپسندیده است؟!
اگر دنیا، سرای آزمایش نبود، هیچ بیماری و رنجی در آن وجود نداشت و دنیا برای پیامبران و انسانهای برگزیده به تنگ نمی‌آمد. انسان تا پایان عمرش از گرفتاری‌ها رنج می‌برد. قوم نوح، او را تکذیب کردند و او را به مسخره گرفتند. ابراهیم÷را در آتش انداختند؛ وی، رنج کشیدن کارد بر گلوی فرزندش را با جان و دل پذیرفت. چشمان یعقوب÷، از گریه زیاد کور شد. موسی از یک سو از ستم فرعون رنج برد و از طرفی قومش، او را مورد اذیت و آزار قرار دادند. عیسی بن مریم÷با فقر و تنگدستی زندگی کرد. محمد جبا فقر، دست و پنجه نرم نمود و عمویش حمزهسکه او را از همه خویشاوندانش بیشتر دوست داشت، کشته شد و محمد جاز بی‌توجهی قومش به خود، رنج‌ها کشید و به قدری اذیت و آزار دید که سایر مردمان ندیدند.
اگر دنیا برای لذت و شادی آفریده می‌شد، مؤمن در آن هیچ بهره‌ای نمی‌داشت. پیامبر جمی‌فرماید: «دنیا، زندان مؤمن و بهشت کافر است»؛ در دنیا صالحان، زندانی شده و علمای عامل، مورد آزمایش قرار گرفته و به سختی‌ها مبتلا گشته‌اند. زندگی، به کام اولیای بزرگ تلخ گردیده و صفای زندگی انسانهای راستین و صادق، مکدر و تیره شده است.
زید بن ثابتسمی‌گوید: از پیامبر جشنیدم که فرمود: «هرکس، برای دنیا اندوهگین شود، خداوند، کارش را پراکنده می‌نماید و فقر او را میان چشمانش قرار می‌دهد و از دنیا، فقط همان به او می‌رسد که برایش مقدر شده است. و هرکس که آخرت، نیت و هدف او باشد، خداوند، کار و بارش را جمع و جور می‌نماید و توانگری و استغنایش را در دلش قرار می‌دهد و دنیا، خوار و مسخّر او می‌گردد».
عبدالله بن مسعودسمی‌گوید: از پیامبرتان شنیدم که فرمود: «هرکس، تمام غم‌ها را یک غم کند و فقط به فکر و غم آخرت خود باشد، خداوند، او را از غم و ناراحتی دنیا کفایت می‌کند و هرکس، در مورد احوال و اوضاع دنیا غم بخورد، خداوند، توجه نمی‌کند که چنین فردی در کدام وادی دنیا به هلاکت می‌رسد».
نویسنده معروف به «ببغاء: طوطی» می‌گوید:
تنكـب مــذهب الهمـــج
وعــذ بالصبـر تبتهــج
«از شیوه انسانهای نادان و آزمند بپرهیز و به صبر و شکیبایی پناه ببر؛ آنگاه شادمان و سر حال خواهی شد».
فـــإن مـظـلـم الأيــــا
م محجــوج بـلا حـجج
«کسی که می‌خواهد حقش را از دنیا بگیرد، بدون دلیل شکست خورده است».
تسامحنا بلا شكر
وتمنعنا بلا حرج
«بی‌آنکه شکر بگزاریم، از ما عفو و گذشت می‌کند و بی‌هیچ مشکلی، ما را حفاظت می‌نماید».
ولطف اللّه في إتيا
نه فتح من اللجج
«هرگاه لطف خداوند، بیاید، فتحی برای بیرون رفتن از سختی‌ها خواهد بود».
فمن ضيق إلی سعة
ومن غم إلی فرج
«لطف الهی، انسان را از تنگنا به راحتی و گشایش می‌برد و از غم به شادی می‌رساند».