نارضايتی، بهره انسان ناراض است

نارضایتی، دروازه غم و اندوه، ناراحتی، بدحالی و تشویش خاطر و گمان ناشایست داشتن در مورد خداست. رضامندی، انسان را از تمام تنگناها نجات می‌دهد و دروازه بهشت دنیا را قبل از آخرت برای او می‌گشاید. آرامش روانی را نمی‌توان با ایستادگی در برابر تقدیر فراهم کرد؛ بلکه با تسلیم شدن و پذیرفتن است که آرامش به دست می‌آید. چون تدبیرکننده امور، باحکمت است و درتقدیر و فیصله‌اش متهم قرار نمی‌گیرد. همواره داستان ابن راوندی فیلسوف هوشیار والبته ملحد رابه خاطر می‌آورم. او، فقیر بود؛ فرد بی‌سوادی را دید که دارای ثروت زیاد و کاخ‌های مجلل و با شکوهی بود؛ نگاهی به آسمان دوخت و گفت: من، فیلسوف دنیا هستم و در فقر زندگی می‌کنم و این، جاهلی نادان است و این قدر ثروت دارد؛ این، ‌تقسیمی بیجا و ستمگرانه است. اینجا بود که خداوند متعال، به ذلت و بدبختی و فقر او افزود. ﴿وَلَعَذَابُ ٱلۡأٓخِرَةِ أَخۡزَىٰۖ وَهُمۡ لَا يُنصَرُونَ ١٦﴾[فصلت: ۱۶] «و عذاب آخرت، خوارکننده‌تر است و آنها یاری نمی‌شوند».