ذلت معصیت و عزت اطاعت:
یکی از قوانین و سنت‌های بدون تغییر خداوندی این است که اهل معصیت را «ذلت و خواری» و اهل اطاعت را «عزت و سربلندی» خواهد داد.
خداوند متعال می‌فرماید: ﴿وَلِلَّهِ ٱلۡعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِۦ وَلِلۡمُؤۡمِنِينَ﴾[المنافقون: ۸].
«عزت و افتخار از آن خداوند و پیامبر او و مؤمنین است».
همچنین فرموده‌اند: ﴿وَلَا تَهِنُواْ وَلَا تَحۡزَنُواْ وَأَنتُمُ ٱلۡأَعۡلَوۡنَ إِن كُنتُم مُّؤۡمِنِينَ ١٣٩﴾[آل عمران: ۱۳۹]. «خود را خوار مشمارید و اندوهگین نباشید، اگر به راستی مؤمن باشید، شما برترید».
و در سوره فاطر می‌فرماید: ﴿مَن كَانَ يُرِيدُ ٱلۡعِزَّةَ فَلِلَّهِ ٱلۡعِزَّةُ جَمِيعًاۚ﴾[فاطر: ۱۰].
«هرکسی عزت و سربلندی را می‌طلبد، همه عزت در اختیار خداوند است».
یعنی هرکس در پی عزت و سربلندی است آن را در اطاعت خداوند از طریق کلام صحیح و سنجیده و عمل نیک و صالح جستجو نماید.
برخی از گذشتگان گفته‌اند:
«بعضی از انسان‌ها برای به دست‌آوردن عزت و افتخار، به جای روی‌آوردن، به اطاعت خداوند، به اشتباه به دربار حاکمان و سرمایه‌داران روی می‌برند».
حضرت حسنسمی‌فرماید: «گناهکاران اگر بر اسب‌های راهوار هم سوار شوند و تاخت و تاز بنمایند، ذلت و خواری معصیت همچنان در قلب ایشان قرار خواهد داشت، زیرا اراده خداوند بر این است که عاصیان را خوار گرداند، و کسانی که فرمان او را اطاعت می‌کنند، سربلند فرماید، همانگونه که در دعای قنوت آمده است: «إنَّه لا يذل من واليت ولا يعزُّ من عاديت».
«به راستی کسی را که تو سرپرستی نمایی خوار و درمانده نمی‌گردد، و هرکس که تو با او دشمنی نمایی هیچگاه به عزت و سربلندی نخواهد رسید».