٣- مهلتی که متعلق به دنیا است
خداوند همهی هستی به همراه هرآنچه که در آن است از جمله آسمانها و زمین، ستارهها و سیارهها، و خورشید و ماه را پدید آورده است، و برای این هستی عمری مشخص را معین کرده و پایانی را برای آن مشخص نموده است، هنگامی که این مهلت مشخص و معین به پایان برسد، خداوند این هستی را از میان میبرد و به زندگی دنیا پایان میدهد، و به کار خورشید و ماه و زمین و ستارهها و سیارهها پایان میدهد، و به این ترتیب زندگی آخرت که مدام و همیشگی و پایدار است آغاز میگردد.
خداوند میفرماید:
﴿ٱللَّهُ ٱلَّذِي رَفَعَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ بِغَيۡرِ عَمَدٖ تَرَوۡنَهَاۖ ثُمَّ ٱسۡتَوَىٰ عَلَى ٱلۡعَرۡشِۖ وَسَخَّرَ ٱلشَّمۡسَ وَٱلۡقَمَرَۖ كُلّٞ يَجۡرِي لِأَجَلٖ مُّسَمّٗىۚ﴾[الرعد: ٢].
«خداوند کسی است که آسمانها را بدون ستون بر افراشت که میبینید، آنگاه بر عرش مستقر شد، و خورشید و ماه را مسخر ساخت، که هر کدام تا مدت معینی روان است».
خورشید و ماه میلیونها سال است که بدون توقف و خستگی و تلف شدن در حرکتند، اما خداوند مهلت مشخصی را برای این دو تعیین نموده که هرگاه زمان آن فرا برسد آنان را از بین برده و نابود میگرداند.
خداوند میفرماید:
﴿مَا خَلَقۡنَا ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضَ وَمَا بَيۡنَهُمَآ إِلَّا بِٱلۡحَقِّ وَأَجَلٖ مُّسَمّٗىۚ﴾[الأحقاف: ٣].
«ما آسمانها و زمین و مابین آنها را به حق [و با هدف] و برای مدتی معین آفریدهایم».
پس آسمانها و زمین برای مدتی معین و مشخص و محدود آفریده شدهاند و هرگاه این مهلت پایان یابد خداوند آنها را از بین برده، و بساط زندگی دنیا برچیده میشود، و زندگی آخرت آغاز میگردد.