بندگى خدا

ثروت نیز دقیقاً هم‏چون مقام است

فرض كنیم فردى در یک روستایى مغازه‌ی كوچكى دارد كه روزى صد تومان سود عایدش مى‏شود. سرمایه‏ى مغازه نیز ۱۰هزار تومان است. این شخص به اندازه‏ى سرمایه‏اى كه دارد به همان اندازه نیز انتظار نفع و سود دارد. حال اگر سرمایه‏ى این شخص بیشتر شود؛ مثلاً به ۱۰۰هزار تومان برسد و او به شهر بیاید و در آن‏جا مغازه‏اى باز كند، انتظارش نیز به همان اندازه بیشتر مى‏شود. چنین فردى قبل از به دست آوردن ثروت براى به دست آوردنش غم و غصه مى‏خورد و با ازدیاد آن نیز به همان نسبت، غم و غصه‏اش زیاد مى‏شود؛ اگر ثروتش از ۱۰۰هزار تومان به ۵۰۰ هزار تومان افزایش یابد، آرزویش نیز بیشتر شده و به همان اندازه غم و غصه‏اش نیز افزایش مى‏یابد. اگر ثروتش به یک میلیون و چند میلیون و یک میلیارد و چند میلیارد افزایش یابد به همان ترتیب و به تناسب ازدیاد ثروت، از یک طرف آرزویش بیشتر و از طرف دیگر غم و غصه‏اش نیز بیشتر خواهد شد.

فردى كه ده هزار تومان سرمایه دارد به همان اندازه ترس از دست دادنش را دارد و فردى كه صد هزار تومان داشته باشد به اندازه‏ى صد هزار تومان و فردى كه یک میلیون تومان داشته باشد، به اندازه‏ى یک میلیون تومان و ...

كسى كه به عنوان هدف به ثروت بنگرد، هر چه ثروتش افزایش مى‏یابد، غم و ترسش نیز افزایش خواهد یافت.

پس مقام و ثروت هر چه بالاتر و بیشتر شوند، غم و اندوه از یك‏سو و ترس از سوى دیگر، بیشتر و بیشتر مى‏شود. و مشخص است لذت بردن از چیزى كه به همراهش غم و اندوه و ترس باشد، ممكن نیست. فرد ثروتمند وقتى در كنار ثروتش و به خاطر آن، غم و اندوه و ترس دارد، چگونه مى‏تواند از آن لذت ببرد. مقام نیز این‏گونه است.