۱. تواضع در راه رفتن
﴿وَعِبَادُ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلَّذِينَ يَمۡشُونَ عَلَى ٱلۡأَرۡضِ هَوۡنٗا وَإِذَا خَاطَبَهُمُ ٱلۡجَٰهِلُونَ قَالُواْ سَلَٰمٗا٦٣﴾[الفرقان: ۶۳]. «و بندگان پروردگار رحمان، كسانى هستند كه روى زمین با آرامش و فروتنى راه مىروند، و هنگامى كه افراد نادان، آنان را مورد خطاب قرار مىدهند، سلام ـ سخن مسالمتآمیزی ـ مىگویند» و بندگان راستین خداى رحمان كسانى هستند كه هنگام راه رفتن با تواضع راه مىروند. خود را بزرگ نشان نمىدهند. البته این به معناى ذلّت و خوارى در مقابل ظالمان و غیر مسلمانان نیست. مسلمان عزّت دارد و سربلند است و هرگز خود را در برابر دیگران خوار و ذلیل نمىكند و در برابر كسى و قدرتى جز خدا سر تعظیم فرود نمىآورد. مسلمان هنگام راه رفتن و در برخورد با دیگران هرگز آنان را مسخره و تحقیر نمىكند و خود را از آنان بزرگتر نمىداند. وقتى جاهلان با آنان جاهلانه برخورد مىكنند و مىخواهند آنان را وادار به جنگ و دعوا كنند، به آنان سلام مىكنند. یعنى در جواب بدىهاى آنها دعاى سلامتى و خیر [و هدایت [برایشان مىكنند و از درگیر شدن با آنها خوددارى مىكنند.