۳. ورود فرزندان به اتاق والدین
مسئلهى دیگرى كه متأسفانه در میان ما مسلمانان بسیار غریب است و خداوند متعال براى آن برنامهاى خاص قرار داده و به اجراى آن دستور داده است، مسئلهى ورود فرزندان به اتاق پدر و مادرشان است.
دستور و فرمان خدا در این زمینه این است:
بچهاى كه هنوز به حدى نرسیده كه به تنهایى و بدون یارى والدین بتواند غذا بخورد و دستشویى برود و ... یعنى سن او در حدود ۵-۶ سال و كمتر از آن است، این كودک چون به والدینش نیازمند است پس همیشه باید در كنار آنها باشد. اما كودكى كه بزرگ شده و توانایى انجام كارهاى خود از قبیل خوردن غذا و رفتن به دستشویى و ... را دارد و در این زمینهها نیازى به والدین ندارد، یعنى كودكان ۷-۱۳ سال، طبق برنامه و دستور خداوند متعال در سه وقت مشخص حق ندارد بدون اجازه وارد اتاق پدر و مادرش شود و حق ندارد در آنجا بخوابد. در این سه وقت نیز اگر ورودش ضرورى بود باید اجازه بگیرد و پس از این كه كارش تمام شد، بیرون بیاید. كودكان ۷-۱۳ سال به حدى نرسیده‌اند كه به جنس مخالفشان با ذهنیتى خاص بنگرند [۴۷]. اما از این سن به بالا و زمانى كه دختران و پسران مسایل جنسى برایشان مطرح مىشود، در هیچ زمانى از شبانه روز نمىتوانند بدون اجازه وارد اتاق والدینشان شوند. این دختران و پسران دیگر حكم مرد و زن دارند و براى ورود به اتاق والدین باید همیشه اجازه بگیرند.
اوقاتى كه فرزندان ۷-۱۳ سال براى ورود به اتاق والدینشان نیاز به اجازه دارند عبارتند از:
۱. هنگام ظهر كه طبق قاعده زمان استراحت است و پدر و مادر نیز استراحت مىكنند و لباس كار و فعالیت از تن بیرون مىآورند و لباس خواب و لباس مخصوص استراحت مىپوشند. در این وقت از روز نباید كسى مزاحم استراحت كس دیگرى شود و هر مسلمانى موظف است در این وقت از روز حقّ دیگران را رعایت كند و مزاحم كسى نشود.
۲. بعد از نماز عشاء بچهها باید به اتاق مخصوص خود بروند و حق ندارند بدون اجازه وارد اتاق والدینشان شوند. چنین بچه هایى (بچههاى ۷-۱۳ سال) اجازهى خوابیدن در اتاق پدر و مادرشان را ندارند مگر وقتى كه ضرورت ایجاب كند؛ مثلاً: در سفر یا در جایى كه اتاق به اندازهى كافى نیست یا ... .
اصل این است كه این بچهها در چنین سنى در اتاق جداگانهاى بخوابند.
۳. پیش از نماز صبح یعنى بعد از نماز عشاء تا خواندن نماز صبح، بچههاى ۷-۱۳ سال حق ندارند بدون اجازه وارد اتاق والدینشان شوند.
این دستورات در مورد وارد شدن فرزندان یک خانواده به اتاق پدر و مادرشان است؛ اما در مورد بچههاى دیگر باید بیشتر دقت شود.
در بسیارى از موارد نه تنها این دستورات رعایت نمىشود، بلكه بسیارى هنگام ظهر كه زمان استراحت است مزاحم دیگران مىشوند و برنامهى استراحت آنها را بر هم مىزنند كه چنین كارى با آداب اسلامى مغایرت دارد و بر هر مسلمانى است كه در این زمینه دقت كند و آن آداب را رعایت كند تا الگویى براى دیگران شود.
با توجه به آنچه گفته شد یک خانوادهى مسلمان، در صورت امكان، باید داراى چندین اتاق باشد و چون مسئلهى مهمان نیز مطرح است باید اتاقى نیز مخصوص مهمان داشته باشد. یعنى یک خانوادهى مسلمان، در صورت امكان، نباید كمتر از سه اتاق داشته باشد؛ اما اگر فرزند بالاتر از هفت سال نداشت وجود دو اتاق كفایت مىكند. البته اگر بچههاى بالاتر از هفت سال بیش از یک نفر و پسر و دختر باشند، باید اتاق آنها نیز جدا باشد و رعایت این مسئله بسیار مهم است و وجود دختر و پسر بالاتر از هفت سال و بخصوص بالاتر از ۱۲ سال در یک اتاق كارى معقولانه و منطقى نیست. شاید بودن و خوابیدن برادر و خواهر در یک اتاق باعث به وجود آمدن هیچ مشكلى نشود؛ اما ممكن است آنها را به فكر بودن با افراد نامحرم بیندازد كه این خود بسیار خطرناک است و آنها را كم كم دچار انحراف مىكند.
با توجه به آنچه گفته شد، بر هر فرد مسلمان متأهل داراى فرزند، واجب است در صورت امكان، چهار اتاق و حداقل سه اتاق، داشته باشد.اتاقى براى خود و همسر، اتاقى براى مهمان، اتاقى براى پسر یا پسران و اتاقى براى دختر یا دختران بیش از هفت سال. البته گاهى هم پیش مىآید كه مهمان بیش از یک نفر است و مرد و زن مىباشند كه در چنین مواقعى و بنا به ضرورت باید بچهها را در اتاق خود جایى دهند؛ اما اصل همان چیزى است كه بیان شد.
متأسفانه - همانطور كه گفتیم - چنین دستور و برنامهاى ناشناخته و در میان مسلمانان بسیار غریب است و همین امر باعث شده كه بسیارى از مسلمانان نسبت به انجام آن كوتاهى كنند و حتى زمانى كه ساختن چندین اتاق كار آسانى بوده این را انجام ندادهاند و امروزه نیز در بسیارى از روستاها چنین رسم است كه همهى اعضاى خانواده و حتى مهمان نیز در یک اتاق و در كنار هم بخوابند كه اصلاً كارى درست و شرعى نیست و حرام مىباشد.
خانوادههاى مسلمان و مؤمن باید به این مهم اهمیت دهند و آن را رعایت كنند و آن را به صورت یک رسم و عادت اسلامى در بیاورند.
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ لِيَسۡتَ‍ٔۡذِنكُمُ ٱلَّذِينَ مَلَكَتۡ أَيۡمَٰنُكُمۡ وَٱلَّذِينَ لَمۡ يَبۡلُغُواْ ٱلۡحُلُمَ مِنكُمۡ ثَلَٰثَ مَرَّٰتٖۚ مِّن قَبۡلِ صَلَوٰةِ ٱلۡفَجۡرِ وَحِينَ تَضَعُونَ ثِيَابَكُم مِّنَ ٱلظَّهِيرَةِ وَمِنۢ بَعۡدِ صَلَوٰةِ ٱلۡعِشَآءِۚ﴾[النور: ۵۸]. «ای مؤمنان! بردگان و کودکانتان که به حد بلوغ نرسیده‌اند، (هنگام ورود به اتاقتان) باید در سه وقت از شما اجازه بگیرند: پیش از نماز صبح؛ و هنگام (استراحت) نیم‌روز که لباس‌هایتان را در می‌آورید و پس از نماز عشا».
در این آیه از كنیز و عبد كه در زمان قدیم رسم بوده، بحث شده و به آنان نیز همچون فرزندان بیش از هفت سال نگاه مىشود.
﴿ثَلَٰثُ عَوۡرَٰتٖ لَّكُمۡ﴾ [النور: ۵۸]. این سه مرحله از شبانه روز كه بیان شد، ویژهى خلوت شماست. اما غیر از این اوقات مذكور بر كنیز و عبد و كودكان غیر بالغ شما، مشكلى نیست كه بدون اجازه وارد اتاقتان شوند؛ زیرا بر آنان مشكل است كه همیشه اجازه بگیرند در حالى كه آنان باید در خانه بگردند و به اتاقها سر بزنند:
﴿لَيۡسَ عَلَيۡكُمۡ وَلَا عَلَيۡهِمۡ جُنَاحُۢ بَعۡدَهُنَّۚ طَوَّٰفُونَ عَلَيۡكُم بَعۡضُكُمۡ عَلَىٰ بَعۡضٖ﴾[النور: ۵۸]. «و پس از این (سه وقت) هیچ گناهی بر شما و آنان نیست؛ (چرا که) پیرامون شما در رفت و آمدند و نزد یکدیگر رفت و آمد دارید»
﴿كَذَٰلِكَ يُبَيِّنُ ٱللَّهُ لَكُمُ ٱلۡأٓيَٰتِۗ وَٱللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٞ﴾[النور: ۵۸]. «بدین‌سان الله آیه‌ها(ی خویش) را برایتان بیان می‌کند. و الله دانای حکیم است» دستوراتى كه روشنگر راه مستقیم و هدایت هستند و خداوند عالم است و هر كارى را كه انجام مىدهد و هر دستورى كه صادر مىكند، بجاست و هر چه او انجام دهد، همان صحیح است و غیر آن درست و صحیح نمىباشد.
﴿وَإِذَا بَلَغَ ٱلۡأَطۡفَٰلُ مِنكُمُ ٱلۡحُلُمَ فَلۡيَسۡتَ‍ٔۡذِنُواْ كَمَا ٱسۡتَ‍ٔۡذَنَ ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِهِمۡ﴾[النور:۵۹]. «و آن‌گاه که کودکانتان به بلوغ رسیدند، باید مانند کسانی که پیش از آنان اجازه می‌گرفتند، اجازه بگیرند» و زمانى كه كودكانتان به مرحلهاى رسیدند كه به جنس مخالف تمایل پیدا كردند (تقریباً ۱۳ یا ۱۴ سال)، باید با دید مرد و زن به آنان نگریست و براى ورود به اتاق والدین خود باید همیشه اجازه بگیرند.
﴿َذَٰلِكَ يُبَيِّنُ ٱللَّهُ لَكُمۡ ءَايَٰتِهِۦۗ وَٱللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٞ﴾[النور: ۵۹]. «بدین‌سان الله آیه‌هایش را برایتان بیان می‌کند. و الله دانای حکیم است» دستوراتى كه روشنگر راه مستقیم و هدایت هستند و خداوند عالم است و هر كارى را كه انجام مىدهد و هر دستورى كه صادر مىكند بهجاست و هر چه او انجام دهد همان صحیح است و غیر آن درست و صحیح نمىباشد.
[۴۷] البته در این زمینه موارد استثنایى نیز وجود دارد.