۳. كمک به نزدیكان و نیازمندان
﴿وَءَاتِ ذَا ٱلۡقُرۡبَىٰ حَقَّهُۥ وَٱلۡمِسۡكِينَ وَٱبۡنَ ٱلسَّبِيلِ وَلَا تُبَذِّرۡ تَبۡذِيرًا ٢٦﴾[الإسراء: ۲۶]. «و حق خویشاوند و بینوا و در راه‌مانده را بده و هرگز تبذیر (اسراف) مکن». پس از این كه دستور مىدهد با والدین به نیكى رفتار شود، بر انسان واجب مىكند كه با نیازمندان دیگر به نیكى برخورد شود و در رفع نیاز آنها گامهایى بردارد. یكى از این نیازمندان، نزدیكان انسان مىباشند؛ نزدیكانى كه به كمک و توجه او نیاز دارند. این توجه خواه توجه مادى باشد یا معنوى. نیازمندان دیگر، فقرا و مساكین هستند كه آنان نیز بر تو حقى دارند و باید به آنها نیز توجه كنى. و آنان كه از مسكن و خانوادهى خود دور شدهاند و در دیار غربت به سر مىبرند و نیازمند توجه و كمک هستند، بر تو حقى دارند و باید به آنها نیز كمک كنى.