بندگى خدا

۳. پناه بردن به خدا از عذاب جهنم

﴿وَٱلَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا ٱصۡرِفۡ عَنَّا عَذَابَ جَهَنَّمَۖ إِنَّ عَذَابَهَا كَانَ غَرَامًا ٦٥ إِنَّهَا سَآءَتۡ مُسۡتَقَرّٗا وَمُقَامٗا ٦٦﴾[الفرقان: ۶۵- ۶۶]. «و آنان كه مى‏گویند: ای پروردگارمان! عذاب دوزخ را از ما (دور) بگردان؛ به‏راستی عذابش پایدار (و دشوار) است. بی‏گمان دوزخ، چه جای بدی و چه بد منزلگاهى است!» بندگان واقعىِ خداى رحمان كسانى هستند كه على رغم انجام وظیفه‏ى بندگى و ارتباط صحیح با مردم و این كه شب‏ها با خداى خود به راز و نیاز و مناجات مى‏پردازند، نسبت به اعمال خود مطمئن نیستند كه آن‏ها را از عذاب خدا نجات مى‏دهد یا خیر. آن‏ها به خوبى مى‏دانند كه این اعمال صالح سبب هستند و براى مؤثر واقع شدن آن‏ها اراده‏ى خدا لازم و ضرورى است؛ پس پروردگارشان را مخاطب قرار مى‏دهند و از او مى‏خواهند كه آن‏ها را از عذاب جهنم نجات دهد. آن‏ها در مناجات با خداى خود مى‏گویند: خدایا! عذاب جهنم را از ما دور كن. آنان به گونه‏اى درخواستشان را مطرح مى‏كنند كه گویى عذاب جهنم در نزدیكى آنان قرار گرفته و نزدیک است در آن بیفتند و تنها قدرتى كه توانایى نجات آن‏ها را دارد قدرت خداوند است پس، به او پناه مى‏برند و عرض مى‏كنند: خدایا! عذاب جهنم به گونه‏اى است كه اگر فردى گرفتارش شود رهایى از آن ممكن نیست. جهنم بدترین قرارگاه و جایگاه است. جایى نیست كه انسان بتواند براى یک لحظه هم آن را تحمّل كند. جایى است كه به‏راستى انسان در آن آرام و قرار ندارد و عذابش غیر قابل تحمّل است.