خداوند رحمان و رحيم
انسان با چنین شناختى از خداوند متعال، به این نكته پى مىبرد كه پروردگارش بسیار مهربان و به تعبیر قرآن «رحمان و رحیم» است. او «رحمان» است، او «رحیم» است، یعنى همیشه مشغول رحمت و مهربانى كردن [نسبت به بندگان و آفریده هایش] مىباشد. رحمت و مهربانى [نسبت به بندگان]، از دو راه ممكن است:
۱- فراهم كردن امكانات لازم [در مسیر رشد] ؛
۲- برداشتن موانع [در مسیر رشد].
در مثال دانه گندم، تهیه و آماده كردن آب، خاک، نور، دما و... بخشى از رحمت است، و برداشتن آفتها و موانع، بخش دیگرى از رحمت مىباشد. این كه خداوند ذاتش را با این دو صفت توصیف مىكند و مىفرماید:او «الرحمن الرحیم» است به همین معناست، یعنى همهى ذاتش رحمت است و همیشه نیز مشغول مهربانى كردن نسبت به بندگان و آفریدههایش است.
تا اینجا خداوند متعال را اینگونه شناختیم و دانستیم كه او ذاتى است «رحمان و رحیم».