۷. اصلاح و تربیت خانواده و دیگران
﴿وَٱلَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا هَبۡ لَنَا مِنۡ أَزۡوَٰجِنَا وَذُرِّيَّٰتِنَا قُرَّةَ أَعۡيُنٖ﴾ [الفرقان: ۷۴]. «و آنان كه مىگویند: ای پروردگارمان! همسران و فرزندانمان را روشنی چشمانمان بگردان»بندگان واقعى خداى رحمان كسانى هستند كه پس از اصلاح خود و متخلّق شدن به صفات پسندیده و دورى گرفتن از صفات ناپسندى كه ذكر شد، در پى تربیت و اصلاح همسر و فرزندانشان بر مىآیند و در این زمینه هر چه در توان دارند بهكار مىگیرند و هدایت را از خدا مىطلبند؛ زیرا هدایت تنها در دست و به ارادهى اوست. وظیفهى انسان مؤمن راهنمایى است. او پس از راهنمایى خانوادهى خود از پروردگارش درخواست مىكند كه آنها را هدایت دهد و در مناجات با او مىگوید: خدایا! اى پروردگار ما! همسران و فرزندانى به ما ببخش كه باعث روشنى چشمانمان گردند. به همسر و فرزندانمان توفیق عطا كن تا اصلاح و هدایت شوند و مسیر بندگى تو را در پیش گیرند تا با چنین هدایتى دل و درون ما شاد شود.
بندگان خداى رحمان پس از تلاش در مسیر اصلاح و هدایت خانوادهى خود به فكر راهنمایى آنانى مىافتند كه آمادگى هدایت را دارند و از خدا مىترسند و به فكر خود و آیندهى خود هستند. بندگان خداى رحمان در این زمینه نیز دست به دعا شده و در مناجات با خداى خود مىگویند:
﴿وَٱجۡعَلۡنَا لِلۡمُتَّقِينَ إِمَامًا﴾[الفرقان: ۷۴]. «[خدایا!] ما را پیشوا و امام كسانى قرار بده كه تقوا و ترس از خدا دارند» تا راهنماى آنها باشیم و مسیر هدایت را برایشان روشن كنیم و در این مسیر الگویى براى آنان باشیم.
﴿أُوْلَٰٓئِكَ يُجۡزَوۡنَ ٱلۡغُرۡفَةَ بِمَا صَبَرُواْ وَيُلَقَّوۡنَ فِيهَا تَحِيَّةٗ وَسَلَٰمًا ٧٥ خَٰلِدِينَ فِيهَاۚ حَسُنَتۡ مُسۡتَقَرّٗا وَمُقَامٗا ٧٦﴾[الفرقان: ۷۵- ۷۶]. «چنین کسانی به پاس شکیبایی و صبرشان منازل و جایگاه رفیعی (در بهشت) پاداش مىگیرند و در آن با درود و سلامى (از سوى پروردگار و فرشتگان) روبرو مىشوند. جاودانه در آن مىمانند. چه قرارگاه نیکی و چه منزلگاه خوبى است!» به آنان كه اینگونه باشند در بهشت جزا و پاداش داده مىشود. به آنان عالىترین منزلگاههاى بهشت داده مىشود. این جزا و پاداش به خاطر صبر و تحمل ناراحتى و مشكلاتى است كه در دنیا داشتهاند. این جزا و پاداش به خاطر صفات محمودى است كه خود را متخلّق به آنها كردهاند. این پاداش به خاطر پرهیز و دورى از صفات مذمومى است كه ذكر شدند.
بندگان خداى رحمان وقتى به بهشت داخل مىشوند با احترام و تعظیم با آنان برخورد مىشود و برایشان دعاى خیر مىشود و به آنان مژدهى سلامتى داده مىشود تا همیشه در آن بمانند و بهراستى آنجا محل ماندن و جاى بسیار خوبى است.