فصل بیست و سوم
پاسخ به کسی که امامت برای علی را به استناد اینکه فقط او به فضیلتِ تأیید پیامبر جاختصاص داشته نه دیگر اصحاب، ثابت می‌کند

دلیل بیست و سوم شیعه برای اثبات امامت علی از این فرمودۀ خداوند است:

﴿هُوَ ٱلَّذِيٓ أَيَّدَكَ بِنَصۡرِهِۦ وَبِٱلۡمُؤۡمِنِينَ ٦٢﴾[الأنفال: ۶۲] .

«او کسی است که تو را با یاری خود و مؤمنان تأیید کرد».

از طریق ابو‌نعیم از ابوهریره روایت شده است که گفت: بر عرش خداوند نوشته شده است که هیچ معبود بر حق جز خدای یگانه نیست و او را شریکی نباشد و محمد جبنده و فرستادۀ من است که او را با علی بن ابوطالب تأیید کردم، و این سخن اوست که: ﴿هُوَ ٱلَّذِيٓ أَيَّدَكَ بِنَصۡرِهِۦ وَبِٱلۡمُؤۡمِنِينَ ٦٢﴾[الانفال: ۶۲] .

یعنی او را به علی تأیید کرد[۲۱۲] . و این از بزرگترین ویژگی‌های منحصر به فرد علی است و هیچ کدام از اصحاب از این فضیلت بهره‌مند نبودند، پس علی امام است.

[۲۱۲] ابوعبدالرحمن می‌گوید: ابونعیم در حلیة الأولیاء: ۳/۲۷، با لفظ دیگری آورده است: از ابوحمراء صحابی رسول‌الله روایت شده که ایشان گفتند: در شب اسراء دیدم بر ساق عرش نوشته شده است: من جنت عدن را غرس نموده ام، و محمد جبرگزیدۀ خلق من است، او را به علی مؤید نموده‌ام. ابونعیم گفته است: این روایت از حدیث یونس از سعید بن جبیر غریب است، و آن را غیر از این وجه ننوشته‌ایم. و هیثمی نیز آن را در مجمع الزوائد: ۹/۱۳۱، ولی با لفظ نزدیک به آن روایت نموده و گفته: طبرانی آن را روایت کرده است که در سند آن عمروبن ثابت وجود دارد که متروک است. همچنین ابن الجوزی در العلل اـلمتناهیة: ج ۱، ص (۲۳۷) می‌گوید: این حدیث غیر صحیح است. ابن حبان می‌گوید: احمدبن حسن کوفی حدیث وضع می‌کرد. دارقطنی گوید: متروک است.