فصل بیست و دوم
پاسخ به کسی که مدعی امامت علی است به دلیل اینکه وی به فضیلت راستگویی اختصاص یافته نه غیر او
دلیل بیست دوم شیعه برای اثبات امامت علی این است که خداوند می‌فرماید:
﴿وَٱلَّذِي جَآءَ بِٱلصِّدۡقِ وَصَدَّقَ بِهِۦٓ أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡمُتَّقُونَ ٣٣﴾[الزمر: ۳۳] .
«کسی که حقیقت و صداقت را با خود آورده و کسی که آن را تصدیق کرده، آنان متقیان (پرهیزگاران) هستند».
از طریق ابو‌نعیم از مجاهد روایت شده است که منظور از فرمودة خداوند:
﴿وَٱلَّذِي جَآءَ بِٱلصِّدۡقِ﴾محمد جاست و منظور از ﴿وَصَدَّقَ بِهِۦٓ﴾علی‌بن ابیطالب است، «یعنی محمد صدق را آورد و علی صدق را تصدیق کرد» و از طریق فقیه شافعی[۲۰۸] از مجاهد روایت شده است که در رابطه با ﴿وَٱلَّذِي جَآءَ بِٱلصِّدۡقِ وَصَدَّقَ بِهِۦٓ﴾[الزمر: ۳۳] . گفت:
محمد جصدق را آورد و علی آن را تصدیق کرد. و این فضیلتی است که علی بدان اختصاص یافته بنابراین او امام است.
[۲۰۸] مناقب الإمام علی: ص (۲۶۹).