دليل دوم: هر آفريده را آفریدگاری لازم است
قرآن کریم علیه منکرین دروغ پرداز، دلایلی را ارائه می‌نمایند که خردهای سالم بدان اقرار و اعتراف می‌کنند و منطق و عقل سلیم انکار و رد آن را جایز نمی‌داند؛ چنانکه خداوند متعال می‌فرماید:
﴿أَمۡ خُلِقُواْ مِنۡ غَيۡرِ شَيۡءٍ أَمۡ هُمُ ٱلۡخَٰلِقُونَ٣٥ أَمۡ خَلَقُواْ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضَۚ بَل لَّا يُوقِنُونَ٣٦﴾ [الطور: ۳۵-۳۶].
«آیا آنان بدون هیچ‌گونه خالقی آفریده شده‌اند؟ و یا این که ـ خودشان خویشتن را آفریده‌اند و ـ خودشان آفریدگارند؟ یا این که آنها آسمان‌ها و زمین را آفریده‌اند؟! بلکه ایشان طالب یقین نیستند».
این آیه به آنها می‌گوید: شما وجود دارید و این واقعیتی است انکار ناپذیر و همچنین آسمان‌ها و زمین وجود دارند و جای شک نیست.
و در عقل و خرد هر خردمندی ثابت است که هر موجودی برای به وجود آمدنش سببی را لازم دارد و این نکته‌ای است که شتر چرانها در صحراها هم آن را درک می‌کنند و می‌گویند:
«البعرة تدلّ علی البعير و الأثر يدلُّ علی المسير فسماء ذات أبراج و أرض ذات فجاج، الا تدل علی عليم الخبير؟!».
سرگین شتر، نشانی وجود شتر است، و آثار قدم‌های عابران، نشان وجود آنان است؛ پس این آسمان‌های بلند و زمین‌های دارای راه‌های متعدد چگونه حکایت از وجود خدای عالم و آگاه ندارند؟! بله، این مسئله‌ای است که دانشمندان و پژوهشگران زندگی و موجودات زنده نیز از آن به خوبی آگاه‌اند.
آنچه را که آیه‌ی مذکور بدان اشاره دارد، همان چیزی است که دانشمندان، آن را قانون سبیت نامیده‌اند؛ این قانون می‌گوید: هیچ چیز ممکنی خود به خود بوجود نمی‌آید؛ زیرا اسباب لازم برای به وجود آمدن خودش را ندارد و همچنین نمی‌تواند وجود را به چیزهای دیگر ببخشد؛ زیرا چیزی را که خودش نداشته باشد، چگونه می‌تواند به دیگران ببخشد؟