«توحید نظری کافی نیست بلکه توحید عملی نیز ضرروی است»
برای مؤمن بودن، توحید علمی و نظری کفایت نمی‌کند؛ بلکه لازم است که تنها خداوند را عبادت نماییم و به بجز او کس دیگری را عبادت نکنیم؛ چرا که تنها ذاتی مستحق و شایسته‌ی پرستش است که خالق، روزی دهنده، نعمت دهنده‌ی بدون عوض، زنده کننده، میراننده، متصف به صفات کمال و پاک و منزه از تمام صفات نقص است. ما باید تنها او را پرستش نماییم؛ زیرا دیگران، همگی آفریده شده و تحت فرمان او هستند تا جایی که حتی به خودشان هم نمی‌توانند نفع و ضرری برسانند؛ پس چگونه میشود جز او را عبادت نمود؟