بحث سوم: بدعت بودن عید ابرار
از کارهای دیگر بدعت در ماه شوال: عید ابرار است که در روز هشتم ماه شوال برگزار می‌شود.
بعد از آن که مردم از روزۀ ماه رمضان تمام شدند، و روز اول ماه شوال که روز عید فطر است افطار کردند، شروع می‌کنند به شش روز روزه گرفتن از اوایل ماه شوال، روز هشتم را عید قرار می‌دهند و آن را عید ابرار نیکوکاران) می‌نامند.
شیخ الإسلام ابن تیمیه /می‌فرماید: قرار دادن زمان‌هایی به عنوان عید غیر از زمان‌هایی که شریعت آن‌ها را مقرر کرده بدعت می‌باشند، مانند بعضی از شب‌های ماه ربیع‌الأول که به آن‌ها شب‌های تولد پیامبر جگفته می‌شود، یا بعضی از شب‌های ماه رجب، هیجدهم ماه ذی‌الحجه، اولین جمعۀ ماه رجب، هشتم ماه شوال که جاهلان آن را عید الأبرار می‌نامند، همۀ این‌ها بدعت هستند و سلف صالح آن‌ها را مستحب ندانسته‌اند، و آن را انجام نداده‌اند، و الله اعلم [۶٧۳].
در جای دیگر می‌فرماید: هشتم ماه شوال نه برای ابرار و نه برای فجار عید نیست، و برای هیچ کس صحیح نیست که آن را عید بداند و به آن معتقد باشد، و نباید هیچ کاری که در عید انجام می‌شود در این روز نیز انجام شود [۶٧۴].
این عید و مراسم در یکی از مساجد مشهور انجام می‌شود و زنان با مردان اختلاط پیدا می‌کنند، با هم مصافحه و دست می‌دهند، و هنگام مصافحه با الفاظ جاهلیت با هم سخن می‌گویند، سپس بعد از آن اقدام به درست کردن بعضی از غذاهای مخصوص برای همین مناسبت می‌نمایند [۶٧۵].
[۶٧۳] به مجموعة الفتاوی، تألیف شیخ الإسلام ابن تیمیه، (۲۵/۲٩۸) مراجعه شود. [۶٧۴] به الإختیارات الفقهیه، ص (۱٩٩) مراجعه شود. [۶٧۵] به السنن و المبتدعات، تألیف شقیری، ص (۱۶۶) مراجعه شود.