اختلاف نظر، بر سر استقلال یا عدم استقلال سنت در زمینه تشریع، اختلاف در واژه هاست
از نظریات فریقین چنین بر می‌آید که هر دو گروه، معتقدند که در سنت، احکامی وجود دارد که در کتاب الله، به صراحت نیامده است. با این تفاوت که گروه اول می‌گوید: وجود این نوع احکام، بیانگر استقلال سنت در تشریع است. زیرا احکامی توسط سنت ثابت می‌شود که در کتاب الله وجود ندارند.
گروه دوم نیز وجود چنین احکامی در سنت را که صراحتاً در قرآن نیستند، قبول دارند، اما آن‌ها، این نوع احکام را به نحوی، در نصوص قرآن داخل می‌دانند.
آن‌ها معتقدند که هیچ حدیث صحیحی وجود ندارد که حکمی را ثابت نماید و آن حکم در قرآن نباشد مگر اینکه تحت نص و یا قاعده‌ای از قواعد قرآن در می‌آید و اگر حدیثی پیدا شود که چنین نباشد، قطعاً صحت آن حدیث، ثابت نیست و عمل کردن به آن درست نمی‌باشد.
ازآنجا که هر دو گروه به وجود احکامی در سنت اذعان دارند که در قرآن وجود ندارند، می‌توان نتیجه گرفت که اختلاف‌شان لفظی است، نه حقیقی.