زندگی و مقام علمی احمد
وی، ابوعبدالله احمد بن حنبل شیبانی می‌باشد که در سال ۱۶۴ هجری در بغداد چشم به جهان گشود و در همانجا پرورش یافت. نخست در مجلس امام ابویوسف (شاگرد امام ابوحنیفه) حضور یافت و بعد از آن به فراگیری حدیث روی آورد. وی در طلب حدیث و ملاقات با شیوخ و استفاده از آنان چنان کوشید که در حفظ سنت و تسلط بر آن به بالاترین مقام علمی رسید و در زمان خود به اتفاق تمام علما، امام السنة لقب گرفت.
امام احمد، فقه را از شافعی آموخت و شافعی، حدیث را از وی فرا گرفت.
امام بخاری و مسلم از شاگردان وی هستند. او، در زهد، تقوا، امانتداری و دقت، دارای جایگاه والایی بود. در ماجرای خلق قرآن، مورد آزمایش قرار گرفت و از زمان مأمون تا دوران متوکل بر موضع خویش استقامت نمود. موضع مهم وی در ماجرای فوق اثرات عمیقی در تثبیت قلوب توده مردم، بر حق و حقیقت گذاشت. استقامت شکوهمند وی در این آزمایش، جایگاه احمد حنبل را در قلوب مردم و اعترافشان به امامت وی را تثبیت نمود.
علمای راستین، به حقانیت امام احمد/گواهی داده‌اند که در اینجا فقط به شهادت امام شافعی اکتفا می‌نماییم. امام شافعی می‌گوید: از بغداد در حالی بیرون شدم که کسی را برتر، عالم‌تر و پرهیزگارتر از احمد بن حنبل در آنجا بر جای نگذاشتم.
امام احمد سرانجام در سال۲۴۱ هجری در بغداد وفات نمود و جنازه‌اش در میان جمع عظیم و بی‌سابقه‌ای تشییع گردید.