۲۴- باب تغلیظ عقوبة من أمر بمعروف أو نـهی عن منکر و خالف قوله فعله
باب سختی مجازات کسی که امر به معروف و نهی از منکر کند، ولی گفتارش مخالف رفتارش باشد
قال الله تعالی:
﴿أَتَأۡمُرُونَ ٱلنَّاسَ بِٱلۡبِرِّ وَتَنسَوۡنَ أَنفُسَكُمۡ وَأَنتُمۡ تَتۡلُونَ ٱلۡكِتَٰبَۚ أَفَلَا تَعۡقِلُونَ٤٤﴾[البقرة: ۴۴].
«آیا مردم را به نیکی امر میکنید و خود را فراموش مینمایید؛ در صورتی که کتاب (آسمانی را هم) میخوانید؟ چرا (درست) نمیاندیشید؟».
قال الله تعالی:
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفۡعَلُونَ٢ كَبُرَ مَقۡتًا عِندَ ٱللَّهِ أَن تَقُولُواْ مَا لَا تَفۡعَلُونَ٣﴾[الصف: ۲-۳].
«ای کسانی که ایمان آوردهاید! چرا سخنی را میگویید که خود به آن عمل نمیکنید؟ اگر سخنی را بگویید و خود به آن عمل نکنید، موجب خشم عظیم خداوند میگردد».
وقال تعالى إخبارا عن شعیب:
﴿وَمَآ أُرِيدُ أَنۡ أُخَالِفَكُمۡ إِلَىٰ مَآ أَنۡهَىٰكُمۡ عَنۡهُ﴾[هود: ۸۸].
و از قول حضرت شعیب÷میفرماید:
«من نمیخواهم شما را از چیزی باز دارم و خودم آن را انجام دهم».
۱۹۸- «وعن أَبي زيدٍ أُسامة بْنِ حَارثَةَ ب، قال: سَمِعْتُ رسولَ اللَّه صيَقُولُ: «يُؤْتَـى بالرَّجُلِ يَوْمَ الْقِيامةِ فَيُلْقَى في النَّار، فَتَنْدلِقُ أَقْتَابُ بَطْنِهِ، فيَدُورُ بِهَا كَمَا يَدُورُ الحِمَارُ في الرَّحا، فَيجْتَمِعُ إِلَيْهِ أَهْلُ النَّار فَيَقُولُونَ: يَا فُلانُ مَالَكَ؟ أَلَمْ تَكُن تَأْمُرُ بالمَعْرُوفِ وَتَنْهَى عَنِ المُنْكَرِ؟ فَيَقُولُ: بَلَى، كُنْتُ آمُرُ بالمَعْرُوفِ وَلاَ آتِيه، وَأَنْهَى عَنِ المُنْكَرِ وَآَتِيهِ»» متفق عليه.
قولُهُ: «تَنْدلِقُ» هُوَ بالدَّالِ الـمهملة، وَمَعْنَاهُ تَخْرُجُ. و «الأَقْتابُ»: الأَمْعَاءُ، واحِدُهَا قِتْبٌ.
۱۹۸. «از ابوزید اسامه بن زید بن حارثه بروایت شده است که گفت: از پیامبر صشنیدم که میفرمود: «روز قیامت، مردی را میآورند، آنگاه رودههای او از هول حرارت آتش بیرون میریزد و او به دور آن میچرخد مانند خری که به دور آسیاب میگردد، اهل دوزخ بر او جمع میشوند و میگویند: ای فلانی! این چه حالی است که تو داری؟ (چه گناهی انجام دادهای؟!) مگر تو امر به معروف و نهی از منکر نمیکردی؟ جواب میدهد: بله، من امر به معروف میکردم ولی خود انجام نمیدادم و نهی از منکر مینمودم اما خود آن را انجام میدادم»» [۲۳۱].
[۲۳۱] متفق علیه است؛ [خ(۳۲۶۷)، م(۲۹۸۹)].