نگاهی به اصطلاحات علم حدیث

حدیث: حدیث، در لغت، به معنی تازه و نو و نیز قول و سخن است و در اصطلاح محدثین آنچه از قول و فعل و تقریر پیامبر صروایت شده باشد، و با اصطلاح «سنت» کاملاً هم‌معنی است. و گاهی قول اصحاب و تابعین را نیز حدیث می‌گویند.

حدیث یا قدسی است یا نبوی؛ «حدیث قدسی» آن است که پیامبر صبه واسطۀ جبرئیل، معنی آن را از پروردگار خود روایت فرموده و لفظ آن از خود آن حضرت صباشد. و «حدیث نبوی» حدیثی است که مستقیم، از خود پیامبر صروایت شده و لفظ و معنی از آن پیامبر صباشد.

خبر: بعضی گفته‌اند: «حدیث و خبر، به یک معنی است»؛ بعضی دیگر گویند: «خبر اعم از حدیث است، چه، خبر، صادق است بر هر چه از پیامبر و غیر او رسیده باشد و حدیث، فقط بر چیزی اطلاق می‌شود که از پیامبر صرسیده و به ایشان اختصاص دارد.

اثر: اثر، در اصطلاح فقها، در مورد کلام علمای سلف استعمال می‌شود.

خبرآحاد: هر حدیثی که یک نفر یا بیشتر، آن را از پیامبر صروایت کنند و دارای شرایط حدیث مشهور نباشد، تحت ضوابطی که در علم اصول مذکور است، مورد استناد و احتجاج واقع می‌شود و آن را «خبر آحاد» می‌گویند.