۹۳- باب الندب إلى إتيان الصلاة والعلم ونحوهما من العبادات بالسكينة والوقار
باب تشویق به آرامش و متانت در خواندن نماز و آموختن و نیز عبادت‌های مانند آنها
قال الله تعالی:
﴿وَمَن يُعَظِّمۡ شَعَٰٓئِرَ ٱللَّهِ فَإِنَّهَا مِن تَقۡوَى ٱلۡقُلُوبِ﴾[الحج: ۳۲].
«هر کس شعائر و برنامه‌های الهی را بزرگ و محترم دارد، یقیناً (بزرگداشت) آنها از پرهیزگاری دل‌هاست».
۷۰۴- «وعن أبي هريرة سقال: سمعتُ رسول اللَّه صيقول: «إذا أُقِيمَتِ الصَّلاة، فَلا تَأْتُوهَا وأنْتُمْ تَسْعَوْنَ، وأُتُوهَا وَأَنُتمْ تمْشُونَ، وعَلَيكم السَّكِينَة، فَما أَدْرَكْتُمْ فَصَلُّوا، وَمَا فَاتَكُمْ فَأَتمُّوا»» متفقٌ عليه.
زاد مسلم في رواية له: «فَإنَّ أحدَكُمْ إذا كانَ يعمِدُ إلى الصلاةِ فَهُوَ في صلاةٍ».
۷۰۴. «از ابوهریره سروایت شده است از پیامبر صشنیدم که می‌فرمود: «هرگاه نماز بر پا شد، با عجله و دویدن به‌سوی آن نروید، بلکه به شیوه‌ی راه رفتن (و با وقار مؤدبانه) بروید و در آن شرکت کنید و متانت و آرامش را رعایت کنید؛ آن‌گاه به هر مقدار از جماعت که رسیدید، آن را بخوانید و هر مقداری جماعت بر شما فوت شد و نرسیدید، آن را تمام کنید»» [۷۶۵].
و مسلم در یک روایت اضافه کرده است: «زیرا هر کدام از شما وقتی که قصد انجام نماز را می‌کند، (مانند آن است که) در حال نماز است».
۷۰۵- «وعن ابن عباس بأَنَّهُ دَفَعَ مَعَ النبي صيَوْمَ عرَفَةَ فَسَمع النبي صوَرَاءه زَجْراً شَديداً وَضَرْباً وَصوْتاً للإِبلِ، فَأَشار بِسَوْطِهِ إِلَيْهِمْ وقال: «أَيُّهَا النَّاسُ عَلَيْكُمْ بِالسَّكِينَةِ فَإِنَّ الْبِرَّ لَيْسَ بِالإِيضَاعِ»» رواه البخاري وروى مسلم بعضه.
«الْبرُّ»: الطَّاعَةُ. «وَالإِيضَاعُ» بِضاد معجمةٍ قلبها ياء وهمزة مكسورة، وَهُوَ: الإِسْرَاعُ.
۷۰۵. «از ابن‌عباس بروایت شده است که گفت: او «روز عرفه» با پیامبر صاز «صحرای عرفات» خارج شد که پیامبر صصداهای بلند (مردم در) هَی کردن و زدن شترها و ناله‌ی شترها را در پشت سرش شنید و با تازیانه‌اش به آنها اشاره کردند و فرمودند: «ای مردم! (در آمدن) متانت و وقار را پیشه و ملازمت کنید، زیرا طاعت و نیکی به تند رفتن و سرعت نیست» [۷۶۶].
[۷۶۵] متفق علیه است؛ [خ(۹۰۸)، م(۶۰۲)]. [۷۶۶] بخاری [(۱۶۷۱)] روایت کرده و مسلم [(۱۲۸۲)] نیز بعضی از آن را روایت کرده است؛