۹۲- باب الوقار والسكينة
باب وقار و سکینه (متانت و آرامش)
قال الله تعالی:
﴿وَعِبَادُ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلَّذِينَ يَمۡشُونَ عَلَى ٱلۡأَرۡضِ هَوۡنٗا وَإِذَا خَاطَبَهُمُ ٱلۡجَٰهِلُونَ قَالُواْ سَلَٰمٗا٦٣﴾[الفرقان: ۶۳].
«بندگان (خوب خدای) رحمان کسانی هستند که آرام (و متین و با تواضع) روی زمین راه می‌روند و اگر نادانان، ایشان را (با دشنام یا آنچه بدشان می‌آید) خطاب قرار دهند، (آنان در مقابل)، سخنی نیکو و بزرگوارانه می‌گویند که مایه‌ی گناه و آزار نشود».
۷۰۳- «وعن عائشة بقالت: مَا رَأَيْتُ رسول اللَّه صمُسْتَجْمِعاً قَطُّ ضَاحِكاً حتَّى تُرى مِنه لَهَوَاتُه، إِنَّما كانَ يَتَبَسَّمُ» متفقٌ عليه.
«اللَّهَوَات» جَمْع لَـهَاةٍ: وهِي اللَّحمة التي في أقْصى سَقْفِ الْفَمِ.
۷۰۳. «از حضرت عایشه لروایت شده است که گفت: هرگز پیامبر صرا ندیدم که با تمام ظرفیت (و) آن‌چنان که زبان کوچک (داخل دهان) ایشان دیده شود، بخندد، (بلکه) ایشان (در موقع خنده)، فقط تبسم می‌فرمود» [۷۶۴].
[۷۶۴] متفق علیه است؛ [خ(۲۴۲۸)، م(۸۹۹)].