۱۱۶- باب جواز الشرب من جميع الأواني الطاهرة غير الذهب والفضة وجواز الكرع ـ وهو الشرب بالفم من النهر وغيره ـ بغير إناء ولا يد وتحريم استعمـال اناء‌الذهب والفضة في الشرب والأکل والطهارة وسائر وجوه الإستعمـال
باب جواز نوشیدن از تمام ظروف پاک غیر از طلا و نقره و جواز خوردن با دهان از رود یا جوی بدون ظرف و بدون دست و تحریم به‌کار بردن ظروف طلا و نقره در نوشیدن و خوردن و طهارت و سایر وجوه به‌کار بردن
۷۷۴- «عنْ أَنسٍ سقال: حَضَرَتِ الصَّلاةُ، فَقَامَ منْ كانَ قَريب الدَّارِ إِلى أَهْلِهِ، وبقِى قَوْمٌ فَأَتَى رسُولُ اللَّهِ صبِمِخْضَب مِن حِجَارَةٍ، فَصَغُرَ المِخْضَبُ أَن يبْسُطَ فِيهِ كَفَّهُ، فَتَوَضَّأَ القَوْمُ كُلَّهُمْ. قَالُوا: كَم كُنْتُمْ؟ قَالَ: ثَمَانِين وزِيادةً» متفقٌ عليه. هذه رواية البخاري.
وفي رواية له ولـمسلم: «أَنَّ النبيَّ صدَعا بِإِناءٍ مِنْ ماءٍ، فأُتِيَ بِقَدحٍ رَحْرَاحٍ فِيهِ شَيءٌ مِنْ مَاءٍ، فَوَضَعَ أَصَابِعَهُ فِيهِ. قَالَ أَنس: فَجعَلْتُ أَنْظُرُ إِلى الـماءِ يَنْبُعُ مِنْ بَيْنِ أَصابِعِه، فَحزَرْتُ منْ تَوَضَّأَ ما بيْنَ السَّبْعِينِ إِلى الثَّمَانِينَ».
۷۷۴. «از انس سروایت شده است که گفت: وقت نماز فرا رسید، هر کس خانه‌اش نزدیک بود، بلند شد و (برای وضو گرفتن) نزد خانواده‌ی خود رفت و جماعتی باقی ماندند، یک ظرف سنگی محتوی آب، نزد پیامبر صآورده شد که کوچک‌تر از آن بود که پیامبر صدر آن دستش را باز کند و (با این حال) تمام جماعت (از آن آب) وضو گرفتند، از انس سپرسیده شد: شما چند نفر بودید؟ گفت: هشتاد و اندی» [۸۳۹]و این روایت بخاری است.
در روایتی دیگر از او و مسلم آمده است: «پیامبر صظرفی آب خواست، کاسه‌ی پهن کم‌عمقی آورده شد که در آن مقداری آب بود و پیامبر صانگشتان خود را در آن فرو برد؛ انس سمی‌گوید: من داشتم به آب نگاه می‌کردم که از بین انگشتان مبارکش می‌جوشید و کسانی را که با آن وضو گرفتند، بین هفتاد تا هشتاد نفر تخمین زدم».
۷۷۵- «وعن عبد اللَّه بنِ زيدٍ سقال: أَتَانَا النَّبِيُّ ص، فَأَخْرَجْنَا لَهُ مَاءً في تَوْرٍ مِنْ صُفرٍ فَتَوَضَّأَ» رواه البخاری.
«الصُّفْر» بضم الصاد، ويجوز كسرها، وهو النحاس، «والتَّوْر» كالقدح، وهو بالتاءِ الـمثناة من فوق.
۷۷۵. «از عبدالله بن زید سروایت شده است که گفت: پیامبر صبه میان ما تشریف آورد، در کاسه‌ای مسین به حضور او آب بردیم و ایشان در آن وضو گرفت» [۸۴۰].
۷۷۶- «وعن جابر سأَنَّ رسُولَ اللَّهِ صدَخَلَ على رَجُلٍ مِنَ الأَنْصارِ، ومَعهُ صاحبٌ لَهُ، فقالَ رسُولُ اللَّه ص: «إِنْ كَانَ عِنْدَكَ مَاءٌ بَاتَ هَذِهِ اللَّيْلَةَ في شَنَّةٍ وَإِلاَّ كَرعْنا»» رواه البخاري. «الشَّنُّ»: القِرْبة.
۷۷۶. «از جابر سروایت شده است که گفت: پیامبر صهمراه با یک صحابی خود، بر مردی انصاری وارد شد، پیامبر صفرمودند: «اگر نزد تو، آبی هست که دیشب در داخل مشک مانده (و سرد) باشد، (با مشک) می‌نوشیم وگرنه با دهان (از آب جوی بوستانت) می‌نوشیم»» [۸۴۱].
۷۷۷- «وعن حذيفة سقالَ: إِنَّ النَّبِيَّ صنَهَانَا عَن الحَرير والدِّيبَاجِ والشُّرْبِ في آنِيةِ الذَّهَب والفِضَّةِ، وقال: «هِيَ لهُمْ في الدُّنْيا، وهى لَكُمْ في الآخِرَةِ»» متَّفقٌ عليه.
۷۷۷. «از حذیفه سروایت شده است که گفت: پیامبر صما را از پوشیدن حریر و پارچه‌های ابریشمی زینتی و نوشیدن در ظروف طلا و نقره، نهی کرده و فرمودند: «آنها در دنیا، برای ایشان (کافران) و در آخرت، برای شماست»» [۸۴۲].
۷۷۸- «وعن أُمِّ سلمة بأَنَّ رسُولَ اللَّه صقال: «الذي يَشْرَبُ في آنِيَةِ الفِضَّةِ إِنَّما يُجرْجِرُ في بَطْنِهِ نَارَ جَهَنَّمَ»» متفق عليه.
وفي رواية لـمسلم: «إِنَّ الذي يَأْكُلُ أَوْ يَشْرَبُ في آنِيَةِ الفِضَّةِ والذَّهَبِ».
وفي رواية لَه: «مَنْ شَرِبَ في إِناءٍ مِنْ ذَهَبٍ أَوْ فضةٍ فَإِنَّما يُجرْجِرُ في بَطْنِهِ نَاراً مِنْ جَهَنَّمَ».
۷۷۸. «از ام‌المؤمنین ام‌سلمه لروایت شده است که پیامبر صفرمودند: «هر کس در ظروف (طلا و) نقره بنوشد، آتش دوزخ را در شکم خود فرو می‌ریزد»» [۸۴۳].
[۸۳۹] متفق علیه است؛ [خ(۱۹۵)، م(۲۲۷۹)] آنچه در متن آمده، لفظ روایت بخاری است. [۸۴۰] بخاری روایت کرده است؛ [(۱۹۷)]. [۸۴۱] بخاری روایت کرده است؛ [(۵۱۶۳)]. [۸۴۲] متفق علیه است؛ [خ(۵۶۳۳)، م(۲۰۶۷)]. [۸۴۳] متفق علیه است؛ [خ(۵۶۳۴)، م(۲۰۶۵)].