خاندان و یاران رسول الله صلی الله علیه وسلم

رعایت حقوق نزدیکان پیامبر جو حضرت فاطمه لتوسط دو خلیفه: حضرت ابوبکر و حضرت عمر ب

حضرت ابوبکر و حضرت عمر ب همواره حضرت علی سرا از هر طریقی و به طور کامل اکرام می‏کردند، و او و حتی سایر بنی‏هاشم را در عطا و بخشش بر دیگران مقدم می‏داشتند، و او را در احترام و محبت و تمجید و تعظیم مقدم می‏داشتند، همان‏گونه که افراد نظیر او را نیز مقدم می‏داشتند. آنان حضرت علی سرا به واسطه‎ی فضلی که خداوند به او عنایت کرده بود، بر سایر افرادی که چنین فضیلتی نداشتند، برتر می‏دانستند. هرگز سخن ناروایی از آنان در حق حضرت علی سدیده نشده است. بلکه آنان درباره‎ی هیچ یک از بنی‏هاشم سخن ناروایی نگفته‏اند.

حضرت عمر ساهل بیت پیامبر جرا در عطا و بخشش بر همه‎ی مردم مقدم می‏داشت، و در عطا و بخشش آنان را بر همه‎ی مردم برتر می‏دانست. حتی زمانی که برای عطا و بخشش‏ها دیوانی قرار داده شد و اسامی مردم نوشته شد به حضرت عمر سگفتند: از تو شروع می‏کنیم. گفت: نه، از نزدیکان رسول خدا جشروع کنید، و حضرت عمر را در جایگاهی قرار دادند که خداوند او را در آن جایگاه قرار داد. از این رو از بنی‏هاشم شروع کردند و بنی‏مطلب را به آنان ملحق کردند، چرا که پیامبر جفرمود: «إِنَّمَا بَنُو هَاشِمٍ وَبَنُو الْمُطَّلِبِ شَىْءٌ وَاحِدٌ إِنَّهُمْ لَمْ يُفَارِقُونَا فِي جَاهِلِيَّةٍ وَلا إِسْلامٍ» [۸۵]. «بنی‌هاشم و بنی مطلب یک چیز واحد هستند نه در جاهلیت و نه در اسلام از ما جدا نشدند». پس حضرت عمر، حضرت عباس و حضرت علی و حضرت حسن و حضرت حسین را مقدم کرد، و برای آنان مقداری بیشتر از آن‏چه برای افراد نظیر آنان در سایر قبائل قرار داده بود، قرار داد، و در بخششف اسامه بن زید را بر پسر خود ترجیح داد. پسرش عصبانی شد و گفت: اسامه را بر من ترجیح می‏دهی؟ حضرت عمر گفت: او در نزد رسول خدا جمحبوب‏تر از پدرت بود. آن‏چه که درباره‎ی مقدم داشتن بنی‏هاشم و برتر دانستن آنان ذکر کردیم در نزد همه‎ی علمای سیرت و تاریخ امری مشهور است که کسی درباره‎ی آن اختلافی ندارد.

کسی که این‏گونه حق و حقوق نزدیکان و عترت رسول الله جرا رعایت کند آیا به نزدیک‏ترین مردم برای پیامبر جو بانوی زنان اهل بهشت ظلم و ستم می‏کند، آن هم به دلیل مقدار ناچیزی از مال که به فرزندان او چندین برابر آن مال را عطا می‏کرد و به کسی که بیشتر از او از پیامبر جدور بود، عطا می‏کرد [۸۶].

[۸۵] بخاری، ابوداود و نسائی آن را روایت کرده‏اند. [۸۶] ج(۳) ص(۱۷۲،۱۷۳).