عصمت پیامبران و غلو رافضیهای امامیه دربارهی آن
پیامبران در آن چه که از جانب خداوند متعال ابلاغ میدارند، معصوم‌اند و این عصمت، مقصود رسالت است، چون رسول کسی است که امر و نهی و خبر خداوند را از جانب او ابلاغ میکند. به اتفاق همهی مسلمانان پیامبران در ابلاغ رسالت معصوم هستند به طوری که جایز نیست در این مورد اندک خطایی صورت گیرد.
مسلمانان با هم اختلاف نظر دارند که آیا جایز است بر زبان پیامبر سخنی جاری شود که خداوند خطای آن را برطرف و اصلاح کند به طوری که او را بر خطا پایدار نکند همان‌گونه که نقل شده که بر زبان پیامبر این جمله جاری شد: «تلك الغرانیق العلی وإن شفاعتهن لترتجی» [۴۳]«آنها پرندگانی بلندمرتبه هستند و امید به شفاعتشان وجود دارد» سپس خداوند آن چه را که شیطان بر او القا کرد، نسخ نمود و آیاتش را محکم کرد. برخی از مسلمانان این امر را جایز نمیدانند و برخی آن را جایز دانسته‌اند چرا که امر محذوری نیست.
[۴۳] افسانهی غرانیق ساخته و پرداختهی دشمنان و مخالفان بی‌خبری است که براى تضعیف موقعیت قرآن و پیامبر جچنین حدیث بى اساسی را جعل کردهاند. آنها در این افسانه گفته‌اند: پیامبر خد اجدر مکه مشغول خواندن سوره «النجم» بود، چون به آیاتى که نام بتهاى مشرکان در آن بود یعنی: ﴿أَفَرَءَيۡتُمُ ٱللَّٰتَ وَٱلۡعُزَّىٰ ١٩ وَمَنَوٰةَ ٱلثَّالِثَةَ ٱلۡأُخۡرَىٰٓ ٢٠﴾[النجم: ۱۹-۲۰] رسید، (نعوذ بالله) شیطان این دو جمله را بر زبان او جارى ساخت که: «تلک الغرانیق العلى، وإن شفاعتهن لترتجى»! یعنی: «اینها پرندگان زیباى بلند مقامى هستند و از آنها امید شفاعت است»! در این هنگام پیامبر جسجده کرد و آنها هم سجده کردند، جبرئیل نازل شد و به پیامبر جاخطار داد که این دو جمله را من براى تو نیاورده بودم، این از القائات شیطان بود. قرائن و شواهد فراوانی نشان مىدهد که این روایت، مجعول و ساختگى و دروغین است. لذا تمام محققان اسلامى این حدیث را به شدت نفى کرده و آن را ساخته و پرداختهی دروغگویان مکار دانسته‌اند.