خاندان و یاران رسول الله صلی الله علیه وسلم

رافضی‏ها متعه (ازدواج موقت) را جایز می‏دانند در حالی که متعه حتی در نزد اهل بیت حرام است

از پیامبر جروایت شده که او پس از مدتی که ازدواج موقت را حلال کرده بود، آن را حرام کرد. همچنین این حدیث را افراد مورد اطمینان و ثقه در صحیحین و سایر منابع حدیثی به نقل از زهری از عبدالله و حسن دو پسر محمد ابن حنفیه از پدرشان محمد ابن حنفیه از علی بن ابی طالبس روایت کرده‏اند [۲۱۷]که وقتی ابن عباس ازدواج موقت را مباح دانست، حضرت علی به او گفت: تو انسانی گمراه هستی. پیامبر جدر سال خیبر، متعه و خوردن گوشت الاغ‏های اهلی را حرام اعلام کرد». این حدیث را زهری که عالم‏ترین و حافظ‏ترین اهل زمان خود در زمینه‎ی سنت بود و بزرگان و ائمه‎ی اسلام در زمان خودشان همچون مالک بن انس، سفیان بن عیینه و سایر افرادی که علم و عدل و حفظ آنان مورد توافق است، روایت کرده‏اند و محدثان در صحت و قبول این حدیث، اختلاف نظر ندارند. همچنین در حدیث صحیح آمده که پیامبر جمتعه را در جنگ‏ فتح مکه تا روز قیامت حرام اعلام کرد... رأی درست این است که متعه پس از این که در سال فتح مکه حرام شد، پس از آن دیگر حلال نشد.

از ابن عباس روایت شده که وقتی او حدیث نهی پیامبر جاز متعه را شنید، از نظر خود بازگشت [۲۱۸].

اهل سنت از آن‏چه که حضرت عمر و حضرت علی و سایر خلفای راشدین شدرباره‎ی متعه روایت کرده‏اند، تبعیت می‏کنند.

و شیعه با آنچه که حضرت علی از پیامبر جروایت کرده مخالفت کرده و از قول مخالفان او تبعیت کرده‏اند.

همچنین خداوند پاک در کتاب خود فقط همسر و کنیز را مباح کرده است، و کامجویی از یک زن به صورت موقت جزو هیچ یک از این دو مورد نیست؛ چون آن زن اگر همسر بود، با شوهرش از همدیگر ارث می‏بردند، و عده‎ی وفات بر زن واجب می‏شد، و طلاق سه‏گانه بر او جاری می‏گردید؛ چون این‏ها احکام همسر در کتاب خداوند متعال است که می‏فرماید:

﴿وَٱلَّذِينَ هُمۡ لِفُرُوجِهِمۡ حَٰفِظُونَ ٥ إِلَّا عَلَىٰٓ أَزۡوَٰجِهِمۡ أَوۡ مَا مَلَكَتۡ أَيۡمَٰنُهُمۡ فَإِنَّهُمۡ غَيۡرُ مَلُومِينَ ٦ فَمَنِ ٱبۡتَغَىٰ وَرَآءَ ذَٰلِكَ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡعَادُونَ ٧﴾[المؤمنون: ۵-۷]. «‏و عورت خود را حفظ می‌کنند.‏ مگر از همسران یا کنیزان خود، که در این صورت جای ملامت ایشان نیست. ‏اشخاصی که غیر از این (دو راه زناشوئی) را دنبال کنند، متجاوز (از حدود مشروع) بشمار می‌آیند (و زناکار می‌باشند)». و در ازدواج موقت زنی که با او کامجویی می‌شود نه همسر است و نه کنیز. از این رو متعه به صراحت قرآن حرام شمرده شده است.

این که آن زن، مملوک و کنیز نیست مشخص است.

اما این که زن در ازدواج موقت، همسر نیست، بدین خاطر است که آثار نکاح درباره‎ی او منتفی است. از جمله آثار نکاح این است که نکاح موجب ارث بردن از یکدیگر و ثبوت عده‎ی وفات شوهر و طلاق سه‏گانه و نصف شدن مهریه با طلاق قبل از نزدیکی و سایر موارد است. خداوند متعال می‏فرماید: ﴿وَأُحِلَّ لَكُم مَّا وَرَآءَ ذَٰلِكُمۡ أَن تَبۡتَغُواْ بِأَمۡوَٰلِكُم مُّحۡصِنِينَ غَيۡرَ مُسَٰفِحِينَۚ فَمَا ٱسۡتَمۡتَعۡتُم بِهِۦ مِنۡهُنَّ فَ‍َٔاتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ﴾[النساء: ۲۴]. «این را خدا بر شما واجب گردانده است (پس آنچه را که او بر شما حرام نموده است حرام بدانید و آن را مراعات دارید). برای شما ازدواج با زنان دیگری جز اینان (یعنی جز زنان مؤمن حرام) حلال گشته است و می‌توانید با اموال خود (از راه شرعی) زنانی را جویا شوید و با ایشان ازدواج کنید (بدان شرط که منظورتان زنا و دوست‌بازی نباشد و) پاکدامن و از زنا خویشتندار باشید. پس اگر با زنی از زنان ازدواج کردید و از او کام گرفتید، باید که مهریه او را (چنان که مقرّر است بدون کم و کاست و در موعد خود) بپردازید».

در این آیه چیزی که دلالت کند متعه تا زمان مشخصی حلال است، وجود ندارد. خداوند در این آیه نفرموده که برای شما حلال است که تا زمان مشخصی از زنان کامجویی کنید بلکه می‏فرماید: ﴿فَمَا ٱسۡتَمۡتَعۡتُم بِهِۦ مِنۡهُنَّ فَ‍َٔاتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ﴾[النساء: ۲۴]. این آیه هر نوع کامجویی را که صورت گرفته، در بر می‏گیرد خواه حلال بوده باشد و یا از روی شبهه صورت گرفته باشد. از این رو در نکاح فاسد بر اساس سنت و اجماع، مهریه واجب می‏شود، و شخص کامجو اگر معتقد به حلال بودن متعه باشد و این کار را بکند، باید مهریه بپردازد. اما کامجویی حرام، این آیه شامل آن نمی‌شود؛ چون اگر کسی از زنی بدون عقد و با رضایت زن کام بجوید، این عمل، زناست و مهریه در آن نیست، و اگر زن به این کار مجبور شده باشد، اختلاف نظر مشهور در این باره وجود دارد [۲۱۹].

[۲۱۷] بخاری می‏گوید: مالک بن اسماعیل برای ما نقل کرد که ابن عیینه به ما گفت که او از زهری شنیده که گفت: حسین بن محمد بن علی و برادرش عبدالله به نقل از پدرش به ما خبر داد که حضرت علی به ابن عباس گفت: «پیامبر جدر زمان خیبر از متعه و خوردن گوشت الاغ‏های اهلی نهی کرد». بخاری: (۶۷) ب(۳۱). مسلم روایت کرده که یحیی بن یحیی به ما گفت: از ابن شهاب از عبدالله و حسن پسران محمد بن علی از پدرشان از حضرت علی بن ابی طالب برای مالک نقل کردم که حضرت علی گفت: رسول خدا جدر روز خیبر از متعه‎ی زنان و خوردن گوشت الاغ‏های اهلی نهی کرد». (نگاه کنید به حدیث شماره ۱۴۰۷). عبدالله بن محمد بن اسماء ضبعی روایت می‏کند که جویرة از مالک با این اسناد نقل می‏کند و می‏گوید: از حضرت علی بن ابی طالب شنید که به فلانی گفت: تو انسان گمراهی هستی، رسول خدا جما را نهی کرد از.... (همانند حدیث یحیی بن یحیی از مالک). ابوبکر بن ابی شیبة برای ما نقل کرد و گفت که یونس بن محمد برای ما نقل کرد و گفت که عبدالواحد بن زیاد برای ما نقل کرد و گفت که ابوعمیس از ایاس بن سلمة از پدرش روایت کرد که گفت: «رسول خدا جدر سال اوطاس به مدت سه روز اجازه‎ی متعه داد سپس از آن نهی کرد». (حدیث شماره ۱۴۰۵) محمد بن عبدالله بن نمیر برای ما نقل کرد و گفت که پدرم برای ما نقل کرد و گفت که عبدالعزیز بن عمر برای ما نقل کرد و گفت که ربیع بن سبرة جهنی برای ما نقل کرد و گفت که پدرش به او گفته که با رسول خدا جبوده است، و رسول خدا جفرمود: «يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنِّى قَدْ كُنْتُ أَذِنْتُ لَكُمْ فِى الاِسْتِمْتَاعِ مِنَ النِّسَاءِ وَإِنَّ اللَّهَ قَدْ حَرَّمَ ذَلِكَ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ فَمَنْ كَانَ عِنْدَهُ مِنْهُنَّ شَىْءٌ فَلْيُخَلِّ سَبِيلَهُ وَلاَ تَأْخُذُوا مِمَّا آتَيْتُمُوهُنَّ شَيْئًا» «ای مردم، من به شما اجازه‎ی کام‏جویی از زنان را دادم و خداوند متعال آن را تا روز قیامت حرام کرد. پس هر کس زنی به صورت موقت در اختیار دارد رهایش کند و از آن چه که به آنان داده‏اید چیزی را از آنان پس نگیرید». اسحاق بن ابراهیم برای ما نقل کرد و گفت که یحیی بن آدم برای ما نقل کرد و گفت که ابراهیم بن سعد به نقل از عبدالملک بن ربیع بن سبرة جهنی به نقل از پدرش و او به نقل از جدش برای ما نقل کرد و گفت: «رسول خدا جدر سال فتح مکه هنگامی که وارد مکه شدیم به ما امر کرد متعه کنیم. سپس از مکه خارج نشدیم تا این که ما را از آن نهی کرد». (صحیح مسلم: حدیث شماره۱۴۰۶). [۲۱۸] ترمذی به نقل از ابن عباس روایت می‏کند که او می‏گوید: در آغاز اسلام متعه بود و هرگاه مردی به جایی می‏آمد که در آن‏جا شناختی نداشت به اندازه‏ای که او قرار بود در آن‏جا ساکن باشد، با زنی ازدواج می‏کرد و آن زن مورد کامجویی او قرار می‌گرفت تا این که آیه‌ی: ﴿إِلَّا عَلَىٰٓ أَزۡوَٰجِهِمۡ أَوۡ مَا مَلَكَتۡ أَيۡمَٰنُهُمۡ فَإِنَّهُمۡ غَيۡرُ مَلُومِينَ ٦﴾ نازل شد. ابن عباس ‏گوید: هر نوع نزدیکی و کام جویی غیر از این دو حرام است. (ترمذی شماره۱۱۲۲ در نکاح و باب تحریم متعه). ابن حجر در کتاب فتح الباری می‏گوید: روایات متعددی در زمینه‎ی منصرف شدن ابن عباس از نظرش نقل شده که همدیگر را تقویت می‏کنند. [۲۱۹] ج(۲) ص(۱۹۶). برای توضیح بیشتر راجع به این آیه به مرجع مذکور نگاه کنید.