خاندان و یاران رسول الله صلی الله علیه وسلم

به شیعیان امر شده که برای صحابه طلب آمرزش کنند اما آنان صحابه را دشنام دادند

وقتی پیشینیان صالح می‌گویند: خداوند امر کرده که برای یاران پیامبر جطلب آمرزش کنیم، اما رافضی‌ها آنان را ناسزا گفتند، این سخن کاملاً درستی است.

همچنین فرموده‎ی پیامبر در این حدیث صحیح که می‌فرماید: «لاَ تَسُبُّوا أَصْحَابِى» [۱۱۳]. «اصحابم را ناسزا نگویید»، تحریم ناسزاگویی آنان را اقتضا می‌کند با وجود این که امر به طلب آمرزش برای مؤمنان و نهی از دشنام آنان عام است. در صحیحین به نقل از ابن مسعود سبه روایت از پیامبر جآمده که آن حضرت فرمود: «سِبَابُ الْمُسْلِمِ فُسُوقٌ، وَقِتَالُهُ كُفْرٌ» [۱۱۴]. «دشنام دادن به مسلمان، فسق، و جنگ با او کفر است». خداوند متعال می‌فرماید: ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ لَا يَسۡخَرۡ قَوۡمٞ مِّن قَوۡمٍ عَسَىٰٓ أَن يَكُونُواْ خَيۡرٗا مِّنۡهُمۡ وَلَا نِسَآءٞ مِّن نِّسَآءٍ عَسَىٰٓ أَن يَكُنَّ خَيۡرٗا مِّنۡهُنَّۖ وَلَا تَلۡمِزُوٓاْ أَنفُسَكُمۡ وَلَا تَنَابَزُواْ بِٱلۡأَلۡقَٰبِۖ بِئۡسَ ٱلِٱسۡمُ ٱلۡفُسُوقُ بَعۡدَ ٱلۡإِيمَٰنِۚ وَمَن لَّمۡ يَتُبۡ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلظَّٰلِمُونَ ١١﴾[الحجرات: ۱۱]. «ای کسانی که ایمان آورده‌اید! نباید گروهی از مردان شما گروه دیگری را استهزاء کنند، شاید آنان بهتر از اینان باشند، و نباید زنانی زنان دیگری را استهزاء کنند، زیرا چه‌بسا آنان از اینان خوبتر باشند، و همدیگر را طعنه نزنید و مورد عیبجوئی قرار ندهید، و یکدیگر را با القاب زشت و ناپسند مخوانید و منامید. (برای مسلمان) چه بد است، بعد از ایمان آوردن، سخنان ناگوار و گناه‌آلود (دالّ بر تمسخر، و طعنه زدن و عیبجوئی کردن، و به القاب بد خواندن) گفتن و بر زبان راندن! کسانی که (از چنین اعمالی و اقوالی) دست برندارند و توبه نکنند، ایشان ستمگرند (و با سخنان نیشدار، و با خرده‌گیریها، و ملقب گرداندن مردم به القاب زشت و توهین‌آمیز، به دیگران ظلم می‌کنند)».

خداوند در این آیه از مسخره کردن، عیب‌جویی و همدیگر را لقب زشت دادن نهی کرده است.

«لمز» به معنای عیب جویی و ایراد گرفتن است. در این آیه که خداوند می‌فرماید: ﴿وَمِنۡهُم مَّن يَلۡمِزُكَ فِي ٱلصَّدَقَٰتِ﴾[التوبة: ۵۹]. «در میان آنان کسانی هستند که در تقسیم زکات به تو عیب و ایراد گرفتند»، لمز به معنای خرده گرفتن آمده است؛ یعنی از تو عیب‏جویی کرده و خُرده می‏گیرد.

اما درباره‎ی طلب آمرزش برای همه‎ی مؤمنان خداوند متعال به صورت اجمالی می‏فرماید: ﴿وَٱسۡتَغۡفِرۡ لِذَنۢبِكَ وَلِلۡمُؤۡمِنِينَ وَٱلۡمُؤۡمِنَٰتِ﴾[محمد: ۱۹]. «برای گناهان خود و مردان و زنان مؤمن آمرزش بخواه».

خداوند امر کرده که بر هر کسی که بمیرد نماز جنازه خوانده شود [۱۱۵]، و پیامبرجبرای منافقان طلب آمرزش می‏کرد تا این‏که از این کار نهی شد [۱۱۶]، [۱۱۷].

[۱۱۳] مسلم آن را به شماره‎ی (۲۵۴۰) و بخاری در ک(۶۲) ب(۵) روایت کرده‌اند. در روایتی آمده است: «میان خالد بن ولید و عبدالرحمن بن عوف اختلافی ایجاد شد. خالد او را دشنام داد، رسول خداجفرمود:«لاَ تَسُبُّوا أَصْحَابِى» «اصحاب مرا دشنام ندهید». [۱۱۴] بخاری در ک(۹۲) ب(۸) و مسلم ص(۸۱) آن را روایت کرده‌اند. [۱۱۵] پیامبرج بر هر یک از مسلمانان که می‏مرد، نماز می‏خواند و او از نماز خواندن بر منافقان نهی شد همان‏گونه که خداوند متعال فرمود: ﴿وَلَا تُصَلِّ عَلَىٰٓ أَحَدٖ مِّنۡهُم مَّاتَ أَبَدٗا وَلَا تَقُمۡ عَلَىٰ قَبۡرِهِۦٓۖ إِنَّهُمۡ كَفَرُواْ بِٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦ وَمَاتُواْ وَهُمۡ فَٰسِقُونَ ٨٤﴾[التوبة: ٨٤]: «و هرگز به جنازه هیچ کدام از آنان نماز مخوان و بر گورش [براى دعا و طلب آمرزش‏] نایست زیرا آنان به خدا و پیامبرش کافر شدند و در حالى که فاسق بودند، از دنیا رفتند». [۱۱۶] ﴿ٱسۡتَغۡفِرۡ لَهُمۡ أَوۡ لَا تَسۡتَغۡفِرۡ لَهُمۡ إِن تَسۡتَغۡفِرۡ لَهُمۡ سَبۡعِينَ مَرَّةٗ فَلَن يَغۡفِرَ ٱللَّهُ لَهُمۡ﴾[التوبة: ٨٠] «براى آنان [منافقان] چه آمرزش بخواهى چه نخواهى [یکسان است‏] اگر براى آنان هفتاد بار هم آمرزش بخواهى، خدا هرگز آنان را نخواهد آمرزید». [۱۱۷] ج(۳)، ص (۵۸- ۵۹)، ج(۲)، ص (۲۹۴- ۲۹۵).