خاندان و یاران رسول الله صلی الله علیه وسلم

شیعیان، کسانی را که خلافت خلفای سه‏گانه قبول دارند، ناصبی می‏نامند

این که شیعیان کسانی را که خلافت خلفای سه‏گانه را قبول دارند، ناصبی می‏نامند، بر این اساس است که آنان معتقدند، ولایت علی جز با برائت از این خلفا بی معنی است و هر کس از آنان برائت نکند، ناصبی است.

به کسی که چنین می‏گوید، گفته می‏شود: اگر منظور تو از نصب، بغض و کینه نسبت به علی و اهل بیت است، در این صورت اهل سنت ناصبی نیستند. و اگر منظور تو این است که آنان خلفا را دوست می‏دارند این را هر چه که می‏خواهی نام‏گذاری کن: ﴿إِنۡ هِيَ إِلَّآ أَسۡمَآءٞ سَمَّيۡتُمُوهَآ أَنتُمۡ وَءَابَآؤُكُم مَّآ أَنزَلَ ٱللَّهُ بِهَا مِن سُلۡطَٰنٍ﴾[النجم: ۲۳]. «اینها فقط نامهائی (بی‌محتوی و اسمهائی بی‌مسمی) است که شما و پدرانتان (از پیش خود) بر آنها گذاشته‌اید. هرگز خداوند دلیل و حجتی (بر صحت آنها) نازل نکرده است».

مدح و ذم تنها زمانی متوجه کسی می‌شود که در شریعت اسلام دلیلی داشته باشد؛ مانند لفظ مؤمن و کافر، برّ (نیکوکار) و فاجر (بدکار)، عالم و جاهل. سپس اگر کسی بخواهد مدح یا ذم و نکوهش کند باید داخل بودن ممدوح و مذموم را در این اسم‏هایی که خدا و پیامبر مدح و ذم را به آن‏ها مرتبط کرده‏اند، بیان و روشن کند. در کتاب و سنت لفظ ناصبی وجود ندارد، همان طور که لفظ رافضی نیز وجود ندارد.

ما وقتی می‏گوییم رافضی، این را فقط برای شناساندن ذکر می‏کنیم، چون در مدلول این اسم، تعدادی امور ناپسند و زشت به نسبت کتاب و سنت وارد می‏شود، مثل دروغ بستن به خدا و پیامبر، تکذیب حقی که رسول خدا آن را آورده است، دشمنی با دوستان خدا و بلکه دشمنی با بهترین اولیاء خدا، و دوستی با یهود و نصاری و مشرکان، همان‏گونه که ما صورت‌های ذم را بیان کردیم.

به هیچ وجه معنای مذموم در کتاب و سنت نمی‏تواند اهل سنت و جماعت را به طور عام در بر گیرد، آن‏گونه که رافضی‏ها را در بر می‏گیرد. آری، در میان اهل سنت برخی کارهای مذموم و ناپسند انجام می‏دهند اما این ذم همه‎ی آنان را در بر نمی‌گیرد. همان‏گونه که در میان مسلمانان افرادی به خاطر گناهی که مرتکب می‏شوند، منفور هستند. اما این مستلزم نکوهش اسلام و اهل آن که معتقد به واجباتش هستند، نمی‏باشد [۱۱۸].

[۱۱۸] ج(۱) ص(۳۴۵ - ۳۴۶)، شاید منظور کسانی است که واجبات اسلام را انجام می‏دهند.