حضرت حسین مظلومانه کشته شد
اما شکی در این نیست که حضرت حسین مظلومانه شهید شد، همانطور که شهدای مظلوم دیگری همانند او کشته شدند، و قصد او از اول این نبود که مبارزه کند.
کشتن حضرت حسین از جانب کسانی که او را کشتند و در کشتن او دست داشتند و به آن راضی شدند، یک معصیت در برابر خدا و رسول اوست. مصیبتی بود که مسلمانان از خانوادهی او و غیر خانوادهی او به آن گرفتار شدند. کشتن حضرت حسین برای او شهادت و ارتقای جایگاه و منزلت عالی محسوب میشود. او و برادرش پیش از آن نیز به سعادتی از جانب خدا رسیده بودند که جز با تحمل بلا و مصیبت بدان نائل نمیشوند و سابقهی آن دو همانند سابقهی اهل بیتشان نبود. آن دو در آغوش اسلام و در عزت و امنیت تربیت یافتند که این یکی با مسمومیت مُرد [۱۵۵]، و دیگری کشته شد تا به این ترتیب به جایگاه خوشبختان و زندگی شهیدان نائل شوند. حال که اینگونه است، پس در هنگام بروز مصیبتها استرجاع (گفتن: إنا لله وإنا إلیه راجعون) و صبر واجب است [۱۵۶].
[۱۵۵] منظور حضرت حسن ساست. اما با یک دلیل شرعی و با یک اقرار معتبر و یا روایت قطعی ثابت نشده که معاویه او را مسموم کرد اما گفته میشود: همسرش او را مسموم کرد. [۱۵۶] ج(۲) ص(۳۳۱، ۳۲۲، ۳۲۳) ج(۲) ص(۲۹۱، ۱۵۰، ۱۵۲).